Ποιος φοβάται την αναδάσωση;

Στην Αττική, την τόσο ταλαιπωρημένη από πυρκαγιές και άλλα φαινόμενα προϊόντα της πληθυσμιακής πίεσης και της ζήτησης στέγης (όχι βέβαια απλά στέγης αλλά εξοχικής και πολυτελούς δεύτερης κατοικίας) ο επισκέπτης του βορειοανατολικού τμήματος, θα καταστεί ενεός μπροστά στην προσπάθεια της φύσης να αναγεννηθεί μετά από εντονότατες καταστροφές.

Η ανθρώπινη υποβοήθηση προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης, συνίσταται στην εκτέλεση αναδασωτικών εργασιών, μετά την παρέλευση ευλόγου χρονικού διαστήματος από την καταστροφή. Οι αρμόδιες προς τούτο υπηρεσίες είναι εκείνες των διευθύνσεων αναδασώσεων ή των κατά τόπους δασαρχείων και διευθύνσεων. Δογματικά κεντρικός σχεδιασμός. Η θέση των κατά τόπους δήμων, ως φορείς των επιθυμιών και της δράσης των κατοίκων, ακόμα προσδιορίζεται.

Ποια όμως θα μπορούσε να είναι; Είναι θεμιτό να λαμβάνει θέση ο κάθε δήμος, όταν στερείται επιστημονικού προσωπικού καταρτισμένου πάνω στο αντικείμενο;

Ας εξετάσουμε δύο σημεία όπου οι τοπικοί φορείς (δήμοι, νομαρχίες) εμπλέκονται.
Ο κάθε κάτοικος μίας πληγήσας από πυρκαγιά περιοχής, σίγουρα ζει την επιτακτικότητα της ανάγκης αποκατάστασης περισσότερο και από τους καλύτερους και πιο συνειδητοποιημένους δασολόγους. Ζει στο πετσί του κυριολεκτικά, τα αποτελέσματα της καταστροφής (διαβρώσεις, πλημμύρες, απόθεση φερτών υλικών εντός του χώρου που ζει, έλλειψη πρασίνου εκεί που κάποτε υπήρχε και όλα τα άλλα).

Από την άλλη μεριά ο κάτοικος καλείται να ψηφίσει δημοτικές και νομαρχιακές επιτροπές αυτδιοικητικού χαρακτήρα. Οι υποψήφιοι ανά τετραετία, προκειμένου να δρέψουν (κυριολεκτικά) την ψήφο του, εκπονούν και παρουσιάζουν προγράμματα βελτίωσης των συνθηκών ζωής στην περιοχή. Όταν έρθει βέβαια η ώρα εκείνη που καλούνται να αποδείξουν τις θέσεις τους αυτές, προφασίζονται τον κεντρικό σχεδιασμό που έχει το κράτος σε αυτά τα θέματα και βέβαια δεν δίνουν δεκάρα.

Η κεντρική διοίκηση από την άλλη, ενώ βρίσκεται έτσι εκτεθειμένη, δεν κάνει τίποτα για αυτό. (παραδείγματα πολλά, όπως οι δρόμοι που ανήκουν στη δικαιοδοσία του δήμου ή του ΥΠΕΧΩΔΕ κατά περίπτωση, οι αναδασώσεις που εκτελούνται από ειδικά χρηματοδοτικά προγράμματα μέσω του Υπουργείου αγροτικής Ανάπτυξης και των διευθύνσεων του, τα έργα στα λιμάνια που ελέγχονται είτε από τα λιμενικά ταμεία είτε από το ΥΠΕΧΩΔΕ και άλλα πολλά)

Ειδικά για τις αναδασώσεις, θα μπορούσε να ισχύσει το καθεστώς ως έχει αλλά με τη συνεπικουρία των τοπικών δήμων, σε θέματα που διαφεύγουν του κεντρικού σχεδιασμού. Τέτοια θέματα είναι η φύλαξη του δάσους μετά το πέρας της αναδάσωσης, η παροχή διευκολύνσεων στους εκπροσώπους της υπηρεσίας προκειμένου να επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα, η οργάνωση ομάδων δράσης επικουρικά προς την πυροσβεστική υπηρεσία σε περίπτωση πυρκαγιάς και η παροχή πυροσβεστικού νερού, κ.α.

Αχ οι δήμοι. Εντάξει το κράτος είναι ένας γραφειοκρατικός δεινόσαυρος. Όλοι συμφωνούμε. Οι δήμοι όμως (και ειδικά οι μικροί) θα έπρεπε να είναι ευέλικτοι και να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, ειδικά σε θέματα πριβάλλοντος και να μη συμπεριφέρονται σαν τον αρχειότερο ακόμα διπλόδοκο. Απολαύστε το Jurassic Park της ελληνικής πραγματικότητας