Θεάματα, πλούσια πυρολατρικά θεάματα κατακλυζουν τις οθόνες μας. Διαδηλώνουμε φωνάζουμε, τρέχουμε στις φωτιές. Προσωρινά. Όπως και οι λύσεις που δίνονται. Προσωρινές και εποχικές. Το ρηθέν "ουδέν μονιμότερο του προσωρινού" ισχύει παντού, εκτός από την περίπτωση της δασοπροστασίας.
Μόνιμη είναι η προσωρινή ραστώνη μας σαν λαός. Όχι σαν έθνος. Δεν καίγεται εθνικός πλούτος. Καίγεται ΛΑΪΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ γιατί λαϊκός πλούτος είναι η υγεία του λαού. Κι εμείς; Συγκινούμαστε. Το θυμικό μας βρίσκεται πια στα όρια του. Το συναισθηματικό μας, τα πέρασε τα όρια του. Το λόγικό μας; Είναι ακόμα στη νηπιακή του ηλικία. Απόδειξη; Πότε συμπεριφερθήκαμε λογικά, σαν λαός στις καταπατήσεις, τις εκχερσώσεις, τις πυρκαγιές όλα αυτά τα χρόνια; ποτέ. Τσιμέντο να γίνει.
Βλέπω το 8 μηνών μωρό μου και νιώθω ανήμπορος να του εξηγήσω (όταν θα κληθώ από τον ίδιο με την επίμονη ματιά του και το διεισδυτικό του βλέμμα) όχι γιατί δεν του άφησα τίποτα να χαρεί στη φύση που μόνο ακουστά θα την έχει, αλλά γιατί δεν έκανα τίποτα το αποτελεσματικό όταν η απώλεια της ελάμβανε χώρα। Τι θα του πω; Έφταιγαν οι πολιτικοί; Ναι, αλλά ποιος τους αναδεικνυε στη θέση αυτή; Έφταιγε η δασική υπηρεσία; Ναι αλλά τελικά ποιος την οργάνωνε; Έφταιγε η πυροσβεστική; Ναι, αλλά ποιος τη διοικούσε;
Όταν θα ακούει τις διηγήσεις μας, εμές των μεγάλων για τις ατελείωτες εκδρομές με τις μηχανές στο Μαίναλο, στον Πάρνωνα, στα Τζουμέρκα, στα Χάσια, στην Πάρνηθα, στα νησιά, τι θα σκέπτεται; Πως τα κρατήσαμε για πάρτη μας και γι' αυτόν τίποτα;
Θέλω να μεταναστεύσω, εγώ και η οικογένεια μου। Θαρρώ δεν υπάρχει πια τίποτα για να γίνει। Ουτε για να καεί.
2 comments:
Νικόλα, δεν υπάρχει τίποτα για να προσθέσει κανείς. Τα είπες όλα.
Όσο για τη μετανάστευση, στην Κούβα να πας. Εκεί κατά κάποιο παράξενο τρόπο δεν γίνονται εμπρησμοί στα δάση.
Μόνο που ο Φιντέλ είναι στα τελευταία του και δεν ξέρει κανείς ποιά θα είναι η επόμενη μέρα.
Μπορεί να ξαναγίνει και πάλι ο οίκος ανοχής των ΗΠΑ όπως ήταν επί Μπατίστα....
Post a Comment