Στην Πάρνηθα, που την κλαίγανε 5.000.000 Αττικαίοι και τη μιξοκλαίγανε 310 πολιτικοί «η αναδάσωση που έγινε είναι πειραματική, κάτω από πολιτική και κοινωνική πίεση», σύμφωνα με τον νέο δασάρχη Γιάννη Ζιάζιαρη. Δηλαδή αρπακόλλα.
Τέτοια αρπακόλλα, που το δάσος φυλάγεται από τις 8 το πρωί μέχρι τις 2.30 το μεσημέρι, επειδή δε φτάνουν οι εφτά (7) μόνιμοι δασοφύλακες.
Εφτά, για 300.000 στρέμματα, τα οποία, εκτός των άλλων, έχουν μετατραπεί και σε έναν απέραντο σκουπιδότοπο, που δεν καθαρίζουν οι μετά το καλοκαίρι ολοφυρόμενοι υπεύθυνοι δήμοι της περιοχής, που κλαίγανε με μαύρο δάκρυ το δάσος και καταγγέλλουν κάθε άλλον εκτός από τον εαυτό τους.
Επίσης, οι πολυπληθείς ενθουσιώδεις εθελοντικές ομάδες, που επανδρώσαν τις σκοπιές στο βουνό μετά τις πυρκαγιές, φαίνεται ότι εναρμονίστηκαν με τους στίχους του μουσουργού και «κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι».
Είπαμε. Το ελληνικό δημόσιο είναι κωλοχανείο, για να μην προσβάλουμε τα μπορντέλα. Και είδαμε, ότι μόνο οι πολίτες μπορούν, αυτενεργώντας να σώσουν τον τόπο τους. Τη χώρα.
Φαίνεται, ότι καμιά συμφορά δεν μπορεί να μετατρέψει τον Ελληνα από απλώς ενθουσιώδη σε σοβαρό. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις δεν σώζουν το σύνολο. Που και στο μέλλον θα βρίζει τους πάντες εκτός από τον εαυτό του.
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης
Απλήρωτοι δασεργάτες, απεργοί δασοπυροσβέστες διεκδικώντας τα αυτονόητα, μηδενική πρόληψη ακόμα και σε μία ξηρότατη περίοδο. Αυτή είναι η δασοπροστατευτική πολιτική. Γιατί ας μη μιλήσουμε για Δασική Πολιτική σε μία χώρα που τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τα κέρδη που παράγουν τα δημόσια έργα και οι πάσης φύσεως "παραχωρήσεις".
No comments:
Post a Comment