Επιστροφή

Δεν ξέρω πόσα χρόνια πέρασαν (6). Ξεκίνησε η Καμένη Γη εκεί, στις φωτιές του 2007 (λίγο πριν) οι οποίες λόγω της διαρκούς κίνησης που είχαν προκαλέσει, προκάλεσαν και τη διακοπή της. 

Μέσα σε καιρούς που προτιμούσαμε να περνάμε, οι φίλοι, τον λίγο ελεύθερο χρόνο μας, στο Αττικό καλοκαίρι, στην Πάρνηθα, σε διαρκή κίνηση για την υποστήριξη των δασοπυροσβεστικών ομάδων, πυροσβεστικής και εθελοντών, δεν περίσσευε χρόνος και για το ευγενές σπορ του blogging.

Τέλος πάντων,  οι καιροί που διανύουμε είναι παμπόνηροι και θυμωμένοι. Τα πάντα γύρω μας έχουν ισοπεδωθεί και το να ζητάς προστασία της φύσης από έναν λαό που βομβαρδίζεται καθημερινά από την "αναγκαιότητα να κάνουμε κάποιες εκπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον στο όνομα της ανάπτυξης" μοιάζει λόγος ενός σύγχρονου Δελαπατρίδη. 

Επιστρέφουμε λοιπόν ώστε οι λόγοι των σύγχρονων "γραφικών" που αγαπούν αυτά που οι οικονομικοί δείκτες και οι προσκυνητές αυτών καταδικάζουν, να αυξηθούν και να δυναμώσουν. Τώρα χρειάζεται να γίνουμε περισσότεροι αφού είμαστε ήδη πολλοί. Πολλοί αλλά βουβοί.

Ξεπουλάνε αιγιαλούς, παραλίες, λιμάνια. Ξεπουλάνε δάση και τόπους λατρείας της φύσης. Υπόσχονται ανάπτυξη στους δείκτες και στα ελάχιστα μεγάλα συμφέροντα και το μόνο που εγγυώνται είναι δυστυχία, υποβάθμιση και αφανισμό των πολλών.

Μας πήραν το πορτοφόλι. Ναι, αφού είναι πορτοφολάδες και η ανθρώπινη αξία τους πολύ μικρότερη από το πορτοφόλι που μας βούτηξαν. Δεν μπορούμε όμως να τους παραδώσουμε το φυσικό μας περιβάλλον γιατί, σε αντίθεση με το πορτοφόλι, το περιβάλλον δεν ανήκει σε κανέναν. Ούτε σ' αυτούς που νομίζουν πως α το αποκτήσουν με το γεμάτο πορτοφόλι τους.

Πολλά λόγια για μία σύντομη εισαγωγή. 

Αυτό ήταν λοιπόν το πρώτο ποστ, ευτυχώς όχι μετά από 7 χρόνια. Μία επταετία, με τον χρόνο που τρέχει. Καθόλου συμβολική και πάντα ανεπιθύμητη.