Ο αγώνας από τα μέσα, τώρα που 'χουμε τα μέσα. (παλιό λαϊκό τραγούδι)

Ο Ιώβ

Έχω βαρεθεί να ακούω για το πόσο αγωνίζονται οι κυβερνητικοί. Για το πόσο ματώνουν. Ποτάμι έτρεξε το αίμα του Σαμαρά. Ποτάμι που συνάντησε τον ποταμό αίματος που έχυσε και ο Αλέξης. Από τις πηγές είχαν κυλήσει κι άλλα αιματοβαμμένα νερά. Με το αίμα του ΓΑΠ, του Βενιζέλου και άλλων αιμορροφιλικών υπάτων και ανθυπάτων. 

Και όσο κυλούσαν τα μακάβρια και δρακουλιάρικα ποτάμια, τόσο η τανάλια έκλεινε γύρω από τον λαιμό ενός λαού που καθόταν με γουρλωμένα μάτια και αιμάσσουσα θλίψη, να ακούει για τον αγώνα που έδιναν οι αιμορραγούντες. Την ίδια ώρα που το αίμα του ίδιου αυτού λαού κυλούσε για να βρει τη θάλασσα της ίδιας του της ανυπαρξίας.

Ματωμένοι όλοι, τι αξιοπρέπεια θα μπορούσαν να αξιώσουν; 

Παράδειγμα, φρέσκο και αναμενόμενο πια, το λεγόμενο παράλληλο πρόγραμμα. Από την εξαγγελία του ακόμα, πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, το άκουσμα της έκφρασης "παράλληλο πρόγραμμα" προκαλούσε εκνευρισμό σε μεγάλο μέρος των μελών του κόμματος - κορμού της σημερινής κυβέρνησης. Προκαλούσε νεύρα γιατί δεδομένων των συμφωνιών του καλοκαιριού, πολύ απλά έμοιαζε με ένα τεράστιο ψέμα. Ένα χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Του θανάτου της ελπίδας (εκείνης που ερχόταν αλλά μετάνιωσε), του θανάτου της λογικής και της αλήθειας.

Σίγουρα η τερατολογία είναι μέσο άσκησης πολιτικής. Στην Ελλάδα έχουμε πείρα και ουδείς σώφρων άνθρωπος μπορεί να το αμφισβητήσει. Η τερατολογία περί παράλληλου προγράμματος την ίδια ώρα που υπογράφεις συνθήκη παράδοσης, είναι αν όχι φαιδρή, τουλάχιστον ύποπτη. Ύποπτη για καλοσχεδιασμένη απάτη. Και φυσικά για τους γνωρίζοντες πως δεν επρόκειτο να ισχύσει κανένα παράλληλο πρόγραμμα, η επόμενη φράση στον "πολιτικό διάλογο" ήταν ήδη γραμμένη: "Προσπαθήσαμε, μας τα χάλασε το νεοφιλελεύθερο μπλοκ αλλά δεν τα παρατάμε" 

Και έτσι περιμένουν να περάσουν τα χρόνια. Με τον λαό κοιμώμενο αφού και η τελευταία του ελπίδα, εκείνη της "ριζοσπαστικής -λέμε τώρα- αριστεράς" φάνηκε ανίκανη να τον βοηθήσει.

Σαν να μην έφτανε η προσβολή της λογικής και του συναισθήματος, σαν να μην έφτανε η χυδαιότητα που αποπέμπεται κάθε φορά που οι ασκούντες την βαρβαρότερη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, αυτοαποκαλούνται "Ριζοσπαστική Αριστερά", έρχεται και η επίκληση της έλλειψης αναγνώρισης των "θυσιών" τους. [Μα τους χίλιους βούβαλους που θα έλεγε και ο καθηγητής "Μυστήριος]

Ψιχάλες και ροχάλες

"Εμείς που μείναμε μέσα παλεύουμε" ή ακόμα πιο χυδαία "Είναι εύκολο να είσαι απ' έξω και να κάνεις κριτική". Ειδικά το τελευταίο, φοριέται πολύ τελευταία. Μόνο που δεν πρόκειται για την ψιχάλα της κριτικής στην εξουσία, αλλά για το φτύσιμο των απατεώνων θεσιθήρων και των λιγούρηδων που ανέλαβαν από τους -εξίσου λιγούρηδες- προκατόχους τους να συνεχίσουν τη βαρβαρότητα. Πρόκειται για το φτύσιμο και την καταδίκη  της απάτης που σχεδιάστηκε από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και κεφαλαιούχους και πρόθυμα, αλλά γαρνιρισμένο με επιτηδευμένη βαρυθυμία, εκτελείται στο όνομα της "επιβίωσης της χώρας". Μόνο που η επιβίωση της χώρας δεν υπάρχει στην αιματοβαμμένη (κατά τους εξουσιαστές) αυτή πορεία. Μόνο η επιβίωση των εκόντων ακόντων,  υπηρετών των σχεδιαστών του θανάτου της χώρας.

Υπάρχουν και εκείνοι, που ως καλοπροαίρετοι τηρούν στάση αναμονής μιμούμενοι τον βιβλικό Ιώβ, που δεν υπήρξε δοκιμασία που να μη βίωσε αλλά έμεινε αδρανής μέχρι τη λύτρωση. Αυτό όμως είναι βιβλικό παραμύθι - παραμυθία για ανθρώπους που δεν βλέπουν, πως θα μπορέσουν να επιβιώσουν μόνο όταν το επιτρέψουν τα αφεντικά του μονεταριστικού δόγματος το οποίο μας έχουν επιβάλει. Και βέβαια μόνο όταν η ζωή των απογόνων του Ιώβ, δεν διαταράσσει τη σχέση κόστους / οφέλους στη μακάβρια εξίσωση των αφεντικών.

Τα κινήματα ως ντεκόρ

Την άνοδο της σημερινής εξουσιαστικής ομάδας, υποστήριξαν ένθερμα πολλά κινήματα. Κινήσεις ενεργών πολιτών, ομάδες πολιτικού διαλόγου και δράσης, περιβαλλοντικές κινήσεις. Όλοι αυτοί, μαζί με τα κινήματα που είχαν συνδιαμορφώσει, άρχισαν να αποχωρούν από την εποχή της σύμπηξης του "ενιαίου κόμματος ΣΥΡΙΖΑ". Έμεινε μόνο η ανάμνηση τους στο βιογραφικό του πολιτικού σχηματισμού, από την εποχή του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας. Μερικές φορές ούτε και αυτή η ανάμνηση, αφού είναι ενοχλητικό για ένα κόμμα εξουσίας το να ανέχεται αντίθετες γνώμες και αντίρροπες τάσεις στο εσωτερικό του. Είναι ενοχλητικό γιατί είναι αντίθετο με τα επιβεβλημένα ως προαπαιτούμενα, για την "πολιτική σταθερότητα" που είναι ευφημισμός της έκφρασης "πολιτική αφασία" ενός ολόκληρου λαού.

Έμειναν λοιπόν, μερικοί εκπρόσωποι των πάλαι ποτέ κινημάτων, προκειμένου να λάβουν και αυτοί τα επίχειρα της συμμετοχής τους στη συνέχιση της βαρβαρότητας που σκέπασε τη χώρα. Και το αποτέλεσμα είναι, αυτοί ακριβώς οι πρώην "κινηματικοί" να είναι αυτοί ακριβώς που εφαρμόζουν τις αντίθετες ακριβώς πολιτικές, από όσα κάποτε διατείνονταν πως επεδίωκαν. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε τα πρόσφατα νομοθετήματα και παρεμβάσεις που παραπέμπουν πιο πολύ στο πράσινο του Πασόκ παρά στο πράσινο της Οικολογίας.

Έμεινε όμως το θαμπό ντεκόρ, με τη σβηστή πια ονομασία των κινημάτων από τα οποία προέρχονται.

Μη να 'ναι η απογοήτευση; Μη να 'ναι η πίκρα;

Όπως πολλές φορές τονίζαμε, αυτοί "που έμειναν μέσα για να αγωνιστούν" και αυτοί που ντρεπόμαστε για τη μετάλλαξη που συνέβη, "Το να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα περιμένοντας άλλο αποτέλεσμα, είναι ο ορισμός της βλακείας". Μόνο που το λέγαμε για κάποιους αετονύχηδες που έχτισαν την πολιτική τους καριέρα πάνω στην βλακεία των άλλων, πάνω στην ευκολοπιστία του αιωνίως αθώου και αδρανούς λαού.

Πως να νιώθει κανείς όταν ανακαλύπτει πως νόμιζε πως ήταν στην ίδια πλευρά με ανθρώπους που περίμεναν πως και πως, να έρθει η ώρα της εξουσίας για να αλλάξουν θέσεις και φυσικά στρατόπεδο; Και φυσικά με το ακράδαντο επιχείρημα πως αγωνίζονται από θέσεις ευθύνης, από θέσεις εξουσίας. Ο Φώτης Κουβέλης είχε δώσει πρώτος το σύνθημα περί ευθύνης, αλλά βιάστηκε να το εξαργυρώσει και πήγε σε λάθος ταμείο. Οι υπομονετικοί απολαμβάνουν σήμερα τα αγαθά της άσκησης της εξουσίας, με άλλοθι την επιχειρηματολογία Κουβέλη.

Ο διάλογος, Η ανοχή, Η υπομονή

Σήμερα, τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να σταθεί. 

Διάλογος δεν υπάρχει. Διαβούλευση δεν υπάρχει. Αποδίδεται στα ΜΜΕ το έγκλημα της χαλιναγώγησης της γνώμης, της ψήφου, της επιλογής. Είναι αλήθεια πως τα ΜΜΕ (και όλες οι κορυφές του τριγώνου) ασκούν πολιτική με δόλιο τρόπο. Και δεν το αρνούνται. Είναι χυδαία κυνικοί και το πράγμα είναι οφθαλμοφανές. Για πόσο όμως τα ΜΜΕ θα είναι το άλλοθι για όλες τις παρεκκλίσεις της κυβέρνησης, από τις λαϊκές προσδοκίες;

Η ένταση και η διάρκεια της ανοχής είναι στενά συνδεδεμένα με την ελπίδα (εκείνη που ερχόταν, έφυγε και ξαναγυρίζει με άλλο φόρεμα μήπως και τσιμπήσει κανείς). Όσο λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι που είτε ελπίζουν αληθινά είτε περιμένουν υστερόβουλα, η ανοχή θα διατηρείται σε ικανοποιητικά για την πολιτική αφασία, επίπεδα. 

Η υπομονή είναι ίδιον όσων βρίσκονται σε αδράνεια, ηθελημένη ή αθέλητη, ανίκανοι να αντιδράσουν δυναμικά και περιμένοντας τον Ρομπέν των Δασών να τους φέρει κάτι να την περάσουν. Και μέχρι τότε, ...υπομονή.

Όπως φαίνεται, οι δυνάμεις της διατήρησης της πολιτικής αφασίας σταθερότητας είναι εξασθενημένες αρκετά, μετά από 5 χρόνια διαρκών πυροβολισμών στο σώμα της κοινωνίας. Η κοινωνία όμως, είναι πια διαλυμένη και γι' αυτό οι εξασθενημένες δυνάμεις τη διατηρούν ακόμα υπό αυστηρό έλεγχο. Τώρα μάλιστα που η εξουσία έχει και αριστερό προφίλ, οι εξασθενημένες δυνάμεις της πολιτικής αφασίας σταθερότητας, μπορούν να εφαρμόσουν ακόμα περισσότερη βαρβαρότητα με μεγαλύτερη άνεση. Ήδη κανέναν δεν πειράζει η απόσυρση, ματαίωση, αναστολή, καθυστέρηση του παραλλήλου προγράμματος. Σαν να το ήξεραν και απλά χαμογέλασαν συγκαταβατικά όταν άκουσαν τα νέα.

Δεν πειράζει. Το πράγμα έχει και καλές πλευρές. Αυτές που διαπιστώνονται από τα παραπάνω

1. Ο διάλογος τελείωσε. 

2. Η ανοχή είναι έγκλημα πια.

3. Η υπομονή εξαντλήθηκε όπως εξαντλήθηκαν και οι άνθρωποι

Προεόρτια Χριστουγέννων 2015