Ανθρωπιά με αντίτιμο: 1000 αυθαίρετα για 200 ανθρώπους

Είναι τόσο ζεστές αυτές οι μέρες, είναι και ο χρόνος τόσο λίγος τελευταία, που είχα αναστείλει κάθε "συγγραφική" δραστηριότητα στο ιστολόγιο. Είναι όμως και κάτι συμβάντα, τα οποία δεν μπορώ να τα αφήνω να περνάνε ασχολίαστα. Είναι πράγματα που γίνονται και αν τα μαζέψει κανείς, φτιάχνει άνετα το πορτρέτο αυτού που γνωρίζουμε ως "μέσος Έλληνας" όρος διόλου τιμητικός και που αποδίδεται σε αυτόν που αγαπάει να βλέπει τον εαυτό του ως τον μοναδικό μέσο όρο. Να θεωρεί εαυτόν ως τον πάντα και τα πάντα, δικαιούμενο.
Πέρα από κάθε έννοια νόμου και ηθικής και πέρα από  κάθε έννοια που αναφέρεται στον κοινό βίο, την κοινωνία, αγαπά τον εαυτό του. Τον εαυτό του και και μόνο και δε σέβεται ούτε τον δημόσιο πλούτο, ούτε βέβαια τον συνάνθρωπο του.

Αυτός ο τύπος ανθρώπου δεν ξέρει τι θα πει μέλλον. Ξέρει μόνο αυτό που βλέπει. Το δικό του (κι αυτό) "τώρα".

Το δημόσιο για τον ανθρωπίσκο αυτόν, δεν έχει ούτε υπόσταση, ούτε ιδιοκτήτη. Γι' αυτό και μπορεί να το "κάνει ότι γουστάρει", αφού είναι δημόσιο, δηλαδή κανενός όπως αυτός πιστεύει.

Αρκετά με τις εισαγωγές.

Παρακολούθησα μία εσπερίδα στη Ραφήνα για την υποδοχή των προσφύγων που θα εγκατασταθούν στις κατασκηνώσεις του δήμου Ζωγράφου, στην περιοχή "Περιβολάκια". Η περιοχή αυτή, μαζί με αρκετές ακόμα στην Αττική (και ειδικά στην ανατολική Αττική) πάσχει από την ανίατη και χρόνια νόσο των καταπατήσεων και της αυθαίρετης δόμησης. Έχουμε πει πολλές φορές πως αν η Αθήνα ξεκίνησε να χτίζεται με σχέδια των Κλεάνθη και Σάουμπερτ, η Αττική ξεκίνησε (και συνεχίζει) να χτίζεται με σκαριφήματα, πάνω στο κουτί του Άσσου σκέτου, που είχε στην τσέπη ο καλουπατζής τη νύχτα που έστηνε τον "ξυλότυπο" του αυθαίρετου.

Τέλος πάντων, ας μη ξεφεύγω από το θέμα. Η εσπερίδα αποτελούταν από 2 μέρη, όπως τελικά αποδείχθηκε. Το πρώτο μέρος, ήταν εκείνο  που μίλησαν οι θεσμικοί και που πραγματικά ήταν εστιασμένοι στο θέμα της υποδοχής των προσφύγων.

Στο δεύτερο μέρος, έγιναν οι ερωτήσεις του κοινού αλλά δυστυχώς αυτές (με εξαίρεση μία ή δύο) ήταν εστιασμένες στο θέμα του αποχαρακτηρισμού μίας ολόκληρης περιοχής. Δηλαδή του χαρακτηρισμού της, ως οικοπεδική ή ότι άλλο, εκτός από αυτό που είναι, δηλαδή δασική, υπαγόμενη στην Α ζώνη.

Παράδοξο βέβαια σε μία εσπερίδα για την υποδοχή των προσφύγων να τίθεται ως θέμα και ως διακύβευμα και τελικά ως "αντάλλαγμα" η μεταβολή χρήσης (και επίσημα) μίας ολόκληρης περιοχής. Αλλά δυστυχώς ακόμα και η ανθρωπιά έχει το τίμημα της. Στη σημερινή Ελλάδα, διατυπώθηκε η διεσταλμένη Πρωταγόρειος ρήση, πως πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος*, στην πιο βάρβαρη παρερμηνεία, που θα μπορούσε να ασκηθεί πάνω της.

Αυτό που είχε ανυπολόγιστο τίμημα και υπερέβη κάθε έννοια στοιχειώδους ευγένειας, ήταν η "υποδοχή" στον δημάρχο Λαυρεωτικής, που -προφανώς μη γνωρίζοντας ο ίδιος  τις ορέξεις του ακροατηρίου- ανάφερε τα σχετικά με τη νομοθεσία που επιτρέπει (για να μη πούμε προτρέπει και επιβάλει) την αποψίλωση της εύφλεκτης μάζας των ξερόχορτων από τις ιδιοκτησίες, υπό την ευθύνη των των ιδιοκτητών τους, κατά τους θερινούς μήνες. Όπως προτρέπει και τους δήμους να αποψιλώνουν τα κράσπεδα των οδών, 5 μέτρα εκατέρωθεν του άξονα κάθε οδού που δεν έχει πεζοδρόμιο ή έρεισμα.

Οι " ενδιαφερόμενοι για τους πρόσφυγες" κάτοικοι, ανέκραξαν πως δεν τους αφήνουν να αποψιλώσουν τις ιδιοκτησίες τους. Και όταν ο κ. Λουκάς τους καθόρισε την έννοια της αποψίλωσης, έγινε φανερό το ότι μιλούσαν για διαφορετικά πράγματα. Βέβαια ο κ. Λουκάς (δικαιολογημένα και με σύννομη αγανάκτηση) ανέβασε κι άλλο τους τόνους, που είχαν φροντίσει πρώτοι οι "ενδιαφερόμενοι για τους πρόσφυγες", να σηκώσουν και μάλιστα με περισσή αγένεια.**

Αυτά είναι ευτράπελα και μένουν ως τέτοια όταν διαρκούν λίγα λεπτά. Γιγαντώνονται όμως και διεκδικούν τη θέση του κυρίου θέματος της εσπερίδας, όταν γίνονται με την ένταση και το θράσος με το οποίο εκστομίζονταν διάφορα, είτε με τη μορφή "μουρμούρας" και υπόκωφου σχολίου ή με τη μορφή "ειρωνείας τύπου γαλαρίας". Δηλαδή, δεν μας ακούει ο ομιλητής που είναι στο πάνελ αλλά εμείς κάνουμε επίδειξη "γνώσης και αγωνιστικής διάθεσης" στους διπλανούς μας.

Είμαι σίγουρος πως όχι μόνο τα Περιβολάκια, αλλά και άλλες περιοχές παρόμοιου χαρακτήρα θα φύγουν από το καθεστώς Α ζώνης προστασίας (Δάση και Δασικές εκτάσεις, ασκεπείς εκτάσεις, βράχια κλπ) που αναφέρονται στον Ν.998/79). Άλλωστε η τελευταία απόφαση Κουρουμπλή, Τσιρώνη και με την υποστήριξη και πίεση των αντιπεριφερειαρχών και των παρατρεχάμενων δημάρχων, γιο αναστολή των κατεδαφίσεων αυθαιρέτων σε δασικές εκτάσεις (που μάλιστα οι υποθέσεις τους έχουν κριθεί στο ανώτατο βαθμό), απλά προοιωνίζεται την αήθη  νομιμοποίηση τους ή την "τακτοποίηση" τους.

Εδώ που φτάσαμε, η χώρα είναι πραγματικά για πούλημα. Ας μη κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Ο μικρός ανθρωπάκος που αδιαφορεί για το κοινό καλό, που δε νοιάζεται για το μέλλον της κοινωνίας, θα είναι ο επίσημος ιδιοκτήτης των κομματιών αυτού που κάποτε αποτελούσε δημόσιο αγαθό. Αλλά αυτός θα πάρει τα "λιμά" γιατί τα προφητικώς λεγόμενα, "φιλέτα", έχουν ήδη αλλάξει και ιδιοκτήτη και χρήση. Κάτω από τη μέριμνα του επίσημου κράτους βέβαια.

Πέρασαν τα χρόνια και τίποτα δεν άλλαξε. Δυστυχώς. 

Από την κακή εμπειρία που είχα στην συγκεκριμένη εσπερίδα, κρατάω το θράσος των παρανόμων που έχει μεγαλώσει από τα "χάδια" αρχόντων  που δεν έχουν καμία αρχή. Και στηρίζουν την παρανομία γιατί τους αποφέρει ψήφους, σε ένα από τα πιο ανήθικα παζάρια των τελευταίων 50 ετών. Κρατάω και μία κουβέντα όμως, που εξεστόμισε δημοτικός σύμβουλος ο οποίος χαρακτήρισε τους καταπατητές και αυθαιρετούχους ως "αναξιοπαθούντες που υποφέρουν από τις αγκυλώσεις του νόμου που θεωρεί δασική μία περιοχή που ουδέποτε ήταν δάσος". 

Η οργή υποχώρησε και έδωσε τη θέση της στη θλίψη.
 ________________

*πάντων χρημάτων μέτρον ο αυθαιρετούχος 
**Το περιστατικό μπορείτε να το απολαύσετε στο τοπικό ενημερωτικό website iRafina