Πόσο ακόμα;

Γράφω από τον Μάιο. Γράφω σκέψεις για το "φαινόμενο" των πυρκαγιών. Σκέψεις για τη νομοθεσία, για την εφαρμογή της, για τους παράγοντες εκείνους που συνιστούν άλλοτε αιτία και άλλοτε αφορμή για την εκδήλωση πυρκαγιών.

Στατιστικές για τη συχνότητα εκδήλωσης πυρκαγιών για τους τρόπους κατάσβεσης. Τρόποι υπολογισμού της κάθε καλοκαίρι, επαναλαμβανόμενης και κλιμακούμενης δυστυχίας.

Ακολούθησε η Πάρνηθα, στο τέλος Ιουνίου. Την πυρκαγιά την παρακολούθησα από πολύ κοντά. Είχα κάνει και μέρος της πρακτικής μου εκεί και εκτός του ότι είναι ένα όμορφο βουνό που αγκαλιάζει μία άσχημη πόλη, έχω και ένα δέσιμο μαζί της.

Τι ακολούθησε.

Κινητοποίηση πολιτών στην Αθήνα (οι ιδιώτες έμειναν σπίτια τους), δελτία ειδήσεων, ίδρυση παρατηρητηρίου από τον ΣΚΑΙ (άλλωστε ο ιδιοκτήτης του ξέρει καλά την Πάρνηθα) και πολλά άλλα.

Στην Ελλάδα των νεοελλήνων, κάτι κινήθηκε για ένα θέμα που ποτέ πριν δεν αποτελούσε θέμα κοινωνικού προβληματισμού, πέρα από μεμονωμένες (και συχνά χαρακτηριζόμενες ως γραφικές) περιπτώσεις.

Στην Ελλάδα των νεοελλήνων, τα γεγονότα αποτελούν αναλώσιμα προϊόντα συνήθως, με ημερομηνία λήξης, η οποία συμπίπτει με την ημερομηνία "παραγωγής" του επόμενου γεγονότος (ή ψευδογεγονότος ενίοτε).

Στην Ελλάδα των νεοελλήνων, τα γεγονότα αποτελούν συνήθως προϊόντα παραγωγής ραδιοτηλεοπτικών εργαστηρίων.

Στην Ελλάδα των νεοελλήνων, οι ευαισθησίες σε σχέση με τα γεγονότα που αφορούν στην κοινωνία μας, εξαντλούνται σύντομα (μέχρι σήμερα τουλάχιστον)

Τώρα κάτι φαίνεται να άλλαξε. Είναι πολύ νωρίς για να το πει κάποιος αυτό με σιγουριά, αλλά κάτι φαίνεται να άλλαξε όντως. Η διάρκεια του μόνο μπορεί να πείσει για την αλήθεια.