Άκουσε κανείς τίποτα για το περιβάλλον;

Έγινε και το debate. Ωραία και "αμερικάνικα". Σκηνικά, συντονίστρια, δημοσιογράφοι ,"αρχηγοί". Ολοι μία ωραία ατμόσφαιρα.

Ξεκίνησε εντυπωσιακά, με τον Αλ. Παπαχελά να ρωτάει τον Κ. Καραμανλή για τις πυρκαγιές και το υποτιθέμενο υπουργείο "Περιβάλλοντος". Απάντηση; Καμία. Τα ίδια στερεότυπα.

Εξαντλήθηκε το θέμα. Πήγαμε στο ασφαλιστικό, στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική. Ακούσατε καμία ερώτηση και πολύ περισσότερο καμία απάντηση για την πρόθεση χάραξης στρατηγικής για το περιβάλλον; για τα δάση; για τα νερά; Μηδέν.

Πως να τα εκλάβει κανείς όλα αυτά; Μήπως μας προϊδεάζουν ώστε να μη περιμένουμε τίποτα στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος; Νομίζω πως ναι.

Αν εξαιρέσει κανείς τον Αλ. Αλαβάνο, ο οποίος -δίχως να δώσει στοιχεία, προφανώς λόγω χρόνου- έδωσε πιο πειστικά την εντύπωση πως το περιβάλλον είναι απο τα πρώτα θέματα στην "ατζέντα" του, τίποτα και κανείς δε με έπεισε πως θα υπάρξει στο μέλλον μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το φυσικό περιβάλλον. Και όλα αυτά λίγο καιρό μετά την καταστροφή 3.000.000 στρεμάτων του λαϊκού μας αγαθού. Του δάσους.

Πως άραγε να υπάρξει ενδιαφέρον από τα κόμματα, όταν οι συνειδήσεις των πολιτών, δεν μπορούν να το αγαπήσουν αληθινά;

Με θλίβει η ιδέα, πως τα κόμματα εξουσίας (ο δικομματισμός δηλαδή) δεν έχουν κανένα στρατηγικό σχέδιο για το δάσος, για το νερό, για το περιβάλλον. Αποδείχθηκε περίτρανα πως, τουλάχιστον τα δύο "μεγάλα" κόμματα (σε ψήφους όχι σε ιδέες) είναι πραγματικά ανεπαρκή.

Η ΝΔ εμμένει σε μία πολιτική του 1950 όσον αφορά στο περιβάλλον που θέλει να το ενσωματώνει στον ίδιο διαχειριστή που ενσωματώνει και αυτούς που η έννοια "διαχείριση περιβάλλοντος" είναι ίδια με την έννοια "καταστροφή περιβάλλοντος". Επιφορτίζει με την ευθύνη διαχείρισης και προστασίας το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Δηλαδή οι μηχανικοί (με πλήρη άγνοια της λειτουργίας και της ορθής διαχείρισης) θα αναλάβουν να διαφυλάξουν το πολυτιμότερο αγαθό της φύσης. Βάζουνε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Το δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας που αναφέρω στο προηγούμενο post, αποκτάει έτσι σάρκα και οστά.

Το ΠΑΣΟΚ έδειξε (δια του αρχηγού του) πως το μόνο που ξέρει για το περιβάλλον είναι ότι γνωρίζει από τα ρομαντικά σονέτα. Το ηλιοβασίλεμα, οι έρωτες κάτω από το δεντρί κ.ά.

Δεν ξέρω ειλικρινά ποιος είναι πιο επικίνδυνος.

Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο ρεαλιστές χωρίς όμως να δώσουν στοιχεία για τη στρατηγική τους. Δεν ξέρω, ίσως να ηταν λόγω χρόνου. Πάντως μάλλον είναι οι μόνοι που έχουν περιβαλλοντική συνείδηση.

Το Λάος και η ΔΗΑΝΑ δεν πρότειναν τίποτα. Άλλωστε δεν μπορεί κανείς να απαιτήσει από μορφώματα ευκαιριακά και με αόριστους στόχους εν γένει να έχουν μία σαφώς χαραγμένη πολιτική για το περιβάλλον.

Προβάλλει η ανάγκη (και είναι επιτακτική πια) για κυβερνήσεις συνεργασίας, που να περιέχουν οπωσδήποτε ένα κόμμα της αριστεράς. Ένα κόμμα της αριστεράς, το οποίο λόγω της πολύ καλύτερης σχέσης του με το θέμα περιβάλλον, θα δώσει τον παλμό για νέες αντιλήψεις. Για τον ίδιο λόγο ίσως πετύχει να καλλιεργήσει περιβαλλοντική συνείδηση στον ασυνείδητο νεοέλληνα.

Είναι ανάγκη πια. Όχι απλά επιθυμία. Αλλιώς το μέλλον προδιαγράφεται δυσοίωνο.