Τα δάση, οι εχθροί τους και η ανάπτυξη

Την 1η Ιουλίου που μας πέρασε, έγραφα ένα post, για τα αίτια των πυρκαγιών και το real estate που αποτελεί απειλή κατά του δάσους.

Κατα συγκυρία, ανάφερα και το παρακάτω:

Διαβάζω από την Καθημερινή της Κυριακής, κεντρικό τίτλο:”Η καταστροφή των δασών είχε προαναγγελθεί” Στη σελίδα 6 “100 χρόνια θα πληρώνουμε την Πάρνηθα”, υπότιτλος Εννέα λόγοι για ένα έγκλημα”, σελίδα 24: “Τα δέντρα καίγονται, πονάνε”. Ναι τίτλοι και κείμενα που μας φέρνουν ένα κόμπο στο στομάχι, στο λαρύγγι, μία (προσωρινή κατά τα φαινόμενα) δυσφορία. Ανοίγω όμως και τις “πορτοκαλί” σελίδες. Πρώτο πρώτο θέμα “Real Estate: αλλάζει η όψη της Αττικής”. Ουδέν σχόλιο. Αλήθεια είναι. Αλλάζει η όψη της Αττικής. Προς το μαύρο.

Ακολύθησαν οι πυρκαγιές του καλοκαιριού με τις τραγικές συνέπειες, που δεν θαυφίστανται μόνο για φέτος.

Το Σάββατο και την Κυριακή, (και εδώ) η Ελευθεροτυπία δημοσίευσε αρθρογραφία, η οποία αναφερόταν στις "μεθόδους αποκατάστασης και ανάπτυξης" των καμένων εκτάσεων.

Η δε Καθημερινή, είχε ολοσέλιδη την κουβέντα για το υπουργείο Περιβάλλοντος (να πάψει πια ο λύκος να φυλάει τα πρόβατα). Ο Σουφλιάς (ο Λύκος) όμως δε θέλει γιατί η νομοθεσία για το περιβάλλον του καθυστερεί τα έργα. Θέλει να έχει το περιβάλλον στο χέρι (στο στόμα). Το ΠΑΣΟΚ ομοίως, παρά τα όσα υποκριτικά διαλαλούν. Η εμπειρία Λαλιώτη και Παπανδρέου στο ΥΠΕΧΩΔΕ το μαρτυράει αδιάψευστα. Τι δεν έκαναν και θα το κάνουν τώρα;

Ο Καρατζαφέρης γλείφει τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς υποσχόμενος αναθεώρηση του όρου "Δάσος" σε έναν πιο τριτοκοσμικό όρο.

Τι άλλο περιμένετε για να αντιληφθείτε πως ακόμα και αν οι εμπρηστές ενέργησαν με οποιαδήποτε κίνητρα (τα οποία σε τελική ανάλυση είναι αδιάφορα) στην ουσία έπαιξαν το παιχνίδι του Κράτους; Ενός Κράτους που δε σέβεται τίποτα. Ενός Κράτους που τον πολίτη τον θέτει ουραγό στις προτεραιότητες του. Ενός Κράτους λάτρη του εφήμερου. Ενός Κράτους που πρέπει να φύγει οριστικά γιατί αν δε φύγει, θα αποχωρήσει το ίδιο μας το μέλλον.

Βγαίνει ο κάθε γελοίος και υπόσχεται αποκατάσταση και ανασυγκρότηση, κρύβοντας όμως τι εννοεί με αυτές τις κουβέντες. Όλα όμως έρχονται στο φως.

Θα πάμε να ψηφίσουμε. Θα ψηφίσουμε την ανάπτυξη και την ευδαιμονία των ολίγων. Θα θυσιάσουμε το παρόν μας και το μέλλον των παιδιών μας, στα κέρδη των επιτηδείων αφού έχει προλάβει το αδιάντροπο κράτος και τους τα έχει ήδη εκχωρήσει, χωρίς να μας ρωτήσει.

Μόνοι μας τελικά φτιάχνουμε το μέλλον μας. Φτιάχνουμε το μηδέν. Ψηφίστε τους. Δώστε αυτοδυναμία σε όποιο μεγάλο κόμμα θέλετε. Λύστε την "ομηρία" των οικοδομικών συνεταιρισμών. Των τουριστικών επιχειρήσεων. Γίνετε οι λυτρωτές τους, υπογράφοντας τη θανατική καταδίκη των υπολοίπων. Δεν είναι τίποτα.

Εκείνος ο αφορισμός που έλεγε "Αν με το πάτημα ενός κουμπιού αποκτήσεις όλα τα πλούτη του κόσμου, αλλά στην Κίνα πεθάνουν 3000 Κινέζοι" είχε δίκιο. Η Κίνα είναι μακριά. Το πατάς το κουμπί αφού δεν τους βλέπεις να πεθαίνουν.

Έτσι και το μέλλον είναι μακριά.

Δε θα δείς το θάνατο των παιδιών σου. Ψήφισε τους. Πάτα το κουμπί...