ΗΠοιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο ΙΙ

 
Και οι κάλπεςάνοιξαν

Το ίδιο "μπουκέτο" ξαναπρόβαλλε από το κουτί με τη σχισμή. Όσο διάφανη και αν ήταν  η κάλπη, μετά από σφυγμομετρήσεις, κουβέντες, γεγονότα, δε μπορούσε κανείς να φανταστεί σε 

τι ποσοστά θα έφτανε η αριστερά.
 
Ταυτόχρονα με την άνοδο της αριστεράς, που επιτέλους με τη δυναμική που αναπτύσσει,  μπορεί 
πια να παρεμβάλλει τον ορθό λόγο ανάμεσα στα θολά τοπία που επιμένουν να  "οραματίζονται"  
οι εκ νέου κυβερνώντες μας. Όμως ο ρόλος της αριστεράς στη νέα βουλή δε σταματά εδώ.

Η κάλπη έβαλε στο ναό του κοινοβουλευτισμού και   το σχηματισμό  (γιατί κόμμα δεν είναι αφού δεν έχει ούτε βασική ιδεολογική πλατφόρμα, 

ούτε κίνημα αφού δεν προωθεί στην κοινωνία καμία συμμετοχική οικουμενική αξία. Είναι απλά μία επιχείρηση. Μία "μπίζνα" ενός επίδοξου ηγετίσκου, που μη έχοντας πολιτικό λόγο και έκφραση, βρήκε τον τρόπο να ικανοποιήσει την μωροφιλοδοξία τουμ να τον αποκαλούν "πρόεδρο", "ηγέτη", "αρχηγό", "Εθνοσωτήρα" και άλλα χαϊδευτικά της αναξιπρεπούς φιλοδοξίας του.  Το σκαλί που πάτησε για να ανέβει ήταν ο λαϊκισμός και η χρήση της έννοιας "πατρίδα", την χρήση της έννοιας "ορθόδοξη πίστη" .

Η Αριστερά εδώ καλείται να αντικρούσει το λαϊκισμό, ο οποίος όσο ανίσχυρος είναι σε χώρες με ισχυρή πολιτική υπόσταση και συνειδητοποιημένους πολίτες, τόσο πιο ισχυρός είναι σε χώρες με προσήλωση στην αναζήτηση μεταφυσικών λύσεων και συνομωσιολογικών ερμηνειών για τα όσα καθημερινά αντιμετωπίζει.

Και δυστυχώς η χώρα μας τέτοια χώρα είναι. Απόδειξη τα τελευταία γεγονότα με τις πυρκαγιές και οι ερμηνείες που ακολούθησαν. Πολίτες που καλούνται να κρίνουν μετατρέπονται σε ιδιώτες που οικιοθελώς πιστεύουν.

Τα αποτελέσματα των εκλογών προέκυψαν, από την ανάγκη έκφρασης της διαμαρτυρίας. Και η αριστερά αλλά και η ακροδεξιά ωφελήθηκαν. Η διαφορά είναι όμως πως η Αριστερά με τοιστορικόπαρελθόν και το ιδεολογικό υπόβαθρο, έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει και να αυξήσει τη ινοβουλευτική της δύναμη.  

Η ακροδεξιά και ειδικά η λαϊκίστικη μορφή της δεν έχει αυτά τα 
θεμέλια. Το ξεγύμνωμα της είναι βέβαιο εκτός αν δούμε να προσεταιρίζεται τη μεγάλη 
αντιδραστική δύναμη της Νέας Δημοκρατίας. 

Αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο (είναι το απευχόμενο)

Το ζητούμενο είναι η ενότητα της Αριστεράς. Τώρα που έχει και πάλι τη δυνατότητα και τα ποσοστά.

Αναφέρομαι τόσο εγκωμιαστικά στην Αριστερά, αφού η μοναδική ελπίδα για το περιβάλλον και το μέλλον μας το ίδιο, έδειξε να έρχεται από εκεί αντίθετα στις υποσχέσεις και τις μεγαλοστομίες των γαλαζοπράσινων. Τους δε ακροδεξιούς τους αφήνω απ'έξω αφού με περισσό θράσος προγραμματίζανε και τον επαναπροσδιορισμό των εθνικών δρυμών.
Το μέλλον θα τα δείξει όλα.