Το παρακάτω κείμενο είναι πάλι από το τεύχος 120 (Ιαν-Φεβ-Μαρ 2008) του περιοδικού "Η Φύση" της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας της Φύσης. Συντάκτης, ο Κίμων Χατζημπίρος
Πριν λίγο καιρό έφυγε ένας κορυφαίος δασολόγος, βαθύς γνώστης και αδιάλλακτος λάτρης της ελληνικής φύσης. Ο Γιώργος Ντούρος εγκατέλειψε πρόωρα τον αγώνα για την προστασία των δασών, του τοπίου, της πολύτιμης φυσικής κληρονομιάς. Σε μια εποχή που απειλητικά σύννεφα συσσωρεύονται στον ορίζοντα και η συγκροτημένη παρουσία του ήταν απαραίτητη, η αβάσταχτη
θλίψη για την πυρκαγιά της Πάρνηθας, το κομμάτι της φύσης που αγαπούσε όσο τίποτε άλλο, ράγισε την καρδιά του.
Η εμπειρία στο πεδίο, οι θεωρητικές γνώσεις αλλά και οι αισθητικές του αντιλήψεις για τη φύση, τη λειτουργία του δάσους, τα δασικά είδη, τις ιδιαιτερότητες των δένδρων, των θάμνων, των σπόρων ήταν μοναδικές. Είχαν κερδίσει τον σεβασμό και θαυμασμό του κόσμου των δασολόγων, όλων όσοι ασχολούνται με τη μελέτη και πάλεψαν για τη διατήρηση της φύσης, αλλά ακόμα και όσων διαφωνούν. Είχαν συνδυαστεί με μια εμπεριστατωμένη προσέγγιση στη νομική πλευρά των ζητημάτων προστασίας, καίριας σημασίας για μια χώρα καταπατήσεων και ιδιοκτησιακής ασυναρτησίας. Είχαν εμπλουτιστεί με το λιτό πάθος πουτον διέκρινε, πίσω από το μόνιμο αινιγματικό χαμόγελό του.
Η μακρόχρονη προσφορά του στο Δασαρχείο της Πάρνηθας, όπου γνώριζε τη φυσική και κοινωνική κατάσταση μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, ήταν ανεκτίμητη. Αργότερα, ως Προϊστάμενος στη διεύθυνση Αισθητικών Δρυμών, Δασών και Θήρας, θέση που κατέκτησε και κράτησε χάρη στη γενική αναγνώριση που απολάμβανε, συνέβαλε τα μέγιστα στην προώθηση της καταγραφής και υπεράσπισης της ελληνικής φύσης, στον έλεγχο της αλόγιστης αναπτυξιακής διαδικασίας και στην ανάσχεση των πιο επιβλαβών δραστηριοτήτων.
Γνώρισα το Γιώργο τη δεκαετία του ’80, στις οικολογικές κινητοποιήσεις κατά του νομοσχεδίου των «βοσκοτόπων». Έκτοτε, είχα την τύχη να συνεργαστούμε πολλές φορές, να συζητήσουμε πολύ περισσότερες, να διαφωνήσουμε ελάχιστες, να μου γνωρίσει τις κρυφές ομορφιές της Πάρνηθας, να παρατηρήσουμε νύχτα τα περάσματα των ελαφιών, να με ξεναγήσει στα εντυπωσιακά τοπίατου Κιθαιρώνα και του Πατέρα, να αναζητήσουμε τρόπους προστασίας του έλους της Ψάθας, να μελετήσουμε τις δυνατότητες για ένα Φυσικό Πάρκο στο Καντήλι, να ξενυχτήσουμε συζητώντας για δασική διαχείριση στον Άθω με μοναχούς της Μονής Φιλοθέου. Δεν ήταν σπάνια τα τηλεφωνήματά
του, αργά το βράδυ, για να ανταλλάξουμε κάποιες σκέψεις και, ιδίως, να μου μεταφέρει την αγωνία του για όσα μοναδικά φυσικά στοιχεία πάλευε να διασώσει, μέσω επιμελημένης εφαρμογής της δασικής νομοθεσίας, από τις απειλές μιας μυωπικής ανάπτυξης. Πολύτιμες οι συμβουλές του όσες φορές τον επισκέφθηκα στο μικρό του σπουδαστήριο, όταν με κέρναγε λίγο τσίπουρο και ξερά σύκα που είχε φτιάξει ο ίδιος.
Καθοριστική ήταν η συμβολή του στην δημιουργία βάσης δεδομένων για τα Τοπία Ιδιαιτέρου Φυσικού Κάλλους της χώρας, πρόγραμμα του Πολυτεχνείου όπου συνεργαστήκαμε επί πολλά χρόνια. Αξιοποίησε την ευκαιρία για να ταξιδέψει σε
πολλά μέρη της Ελλάδας, να αξιολογήσει επί τόπου και να καταγράψει με τη γνωστή μεθοδικότητά του σχεδόν 200 σημαντικά τοπία. Μεγάλη ήταν επίσης η βοήθειά του στην υπόθεση του Εθνικού Πάρκου Σχινιά Μαραθώνα: εκτιμήσεις για την κατάσταση του χώρου και τα αναγκαία μέτρα, συμβουλές για μια εφικτή διαχείριση. Καταλυτική η εμπεριστατωμένη υπηρεσιακή του γνωμάτευση της 30/1/2007 για την ολοκλήρωση των περιβαλλοντικών έργων στην παραλία του Πάρκου. Τελευταία πολύτιμη συμβολή του η συζήτησή μας και η πρόταση που προέκυψε για τα σημεία φραγής των χωματόδρομων στο δάσος του Σχινιά, ώστε να πάψει η κίνηση και η στάθμευση ιδιωτικών οχημάτων.
Φίλε Γιώργο, μια ελάχιστη αναγνώριση: το «Δασικό Παρατηρητήριο Γεώργιος Ντούρος», στο λόφο της Δρακονέρας. Δεσπόζει πάνω από το δάσος, το έλος και τη θάλασσα του Μαραθώνα. Η κατασκευή του είχε σκοντάψει σε πολλές αντιξοότητες και χωρίς την αποφασιστική σου συμβολή το Εθνικό Πάρκο θα το είχε στερηθεί.
Κίμων Χατζημπίρος
No comments:
Post a Comment