Για τον Γιώργο Ντούρο (περιοδικό "Η Φύση" τεύχος 120, Μ. Γκαίτλιχ 2008)

Το παρακάτω άρθρο - βιογραφία, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Η Φύση" -τεύχος 120 Ιαν. Φεβ. Μαρ. 2008, της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας της Φύσης. Συντάκτης, ο Μ. Γκαίτλιχ

Τον περασμένο Ιανουάριο, η ελληνική φύση έχασε έναν πραγματικό φύλακα-άγγελό της, τον 

δασολόγο Γιώργο Ντούρο. Ο Γιώργος Ντούρος γεννήθηκε στη Ράχη Πιερίας, ένα χωριό ανάμεσα στον Όλυμπο και στα Πιέρια. Αποφοίτησε από το τμήμα Δασολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1972. 

Αμέσως μετά τις σπουδές και τη στρατιωτική του θητεία, εργάστηκε ως ημερομίσθιος επιστάτης στο Δασαρχείο της Πάρνηθας. Λίγους μήνες αργότερα, το Νοέμβριο του 1975, προσλαμβάνεται ως συμβασιούχος δασολόγος στο ίδιο Δασαρχείο και παραμένει στο καθεστώς των συμβάσεων αυτών για 8 ολόκληρα χρόνια, παρά το γεγονός ότι πριν από κάθε ανανέωση της σύμβασης, παρέμενε απλήρωτος για τουλάχιστον για 4-5 μήνες κάθε φορά. 

Τον Απρίλιο του 1983 ορκίζεται ως δόκιμος υπάλληλος του Υπουργείο Γεωργίας και τοποθετείται –πού αλλού– στο Δασαρχείο της Πάρνηθας. Μετά από ακριβώς τρία χρόνια, γίνεται Δασάρχης Πάρνηθας, θέση την οποία διατήρησε μέχρι και το 1991. 

Κατά τα 16 χρόνια της παρουσίας του στην Πάρνηθα, συνέβαλε με όλες του τις δυνάμεις στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος του βουνού, πέρα –και πολύ παραπάνω– από τα πλαίσια του υπηρεσιακού του καθήκοντος. Ιδιαίτερα ως προϊστάμενος του Δασαρχείου, γκρέμισε παράνομες περιφράξεις και αυθαίρετα κτίσματα, δένοντας με συρματόσκοινο τους τοίχους τους και τραβώντας τους με τα μεγάλα πυροσβεστικά οχήματα του Δασαρχείου, καθώς δεν είχε τη συνδρομή των μηχανημάτων της Νομαρχίας. 

Θωράκισε το Δρυμό της Πάρνηθας, οργανώνοντας την πυροφύλαξη και διενεργώντας συχνές περιπολίες (ακόμα και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς) για την πλήρη πάταξη της λαθροθηρίας. Επίσης, καθιέρωσε τους τακτικούς ελέγχους των αυτοκινήτων στο Μετόχι κατά τη διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων, επιτυγχάνοντας έτσι το σταμάτημα της παράνομης κοπής των ελάτων. 

Οι αγώνες του όμως αυτοί είχαν και μεγάλο προσωπικό κόστος. Δέχθηκε πολλές πιέσεις, ακόμα και απειλές για τη ζωή του, καθώς και για τη ζωή των μελών της οικογένειάς του. Ο Γιώργος ωστόσο παρέμενε πάντα, όπως υποδήλωνε το επώ-

νυμό του, Ντούρος, ακλόνητος, αταλάντευτος και απολύτως συνεπής στις ιδέες του. Δεν δίστασε ούτε και όταν συγκρούστηκε με τα συμφέροντα ενός ιδιωτικού ραδιοτηλεοπτικού σταθμού, που ήθελε να εγκαταστήσει τις κεραίες του στην Πάρνηθα, γεγονός που τον ενέπλεξε σε ένα δυσβάσταχτο δικαστικό αγώνα, από τον οποίο τελικά βγήκε απόλυτα δικαιωμένος, αλλά ψυχικά εξουθενωμένος.

Το Σεπτέμβριο του 1991, τοποθετείται στη Διεύθυνση Αναδασώσεων, όπου παραμένει για πέντε χρόνια και προωθεί την παραγωγή δενδρυλλίων από ελληνικά δασικά είδη που δεν είχαν ξαναχρησιμοποιηθεί σε αναδασώσεις (θαλασσόκεδρα, γκορτσιές, στήρακες κλπ). 

Στη συνέχεια γίνεται Τμηματάρχης στο τμήμα Δασικού Περιβάλλοντος, Εθνικών Δρυμών και Δασικής Αναψυχής, ενώ δύο χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο του 2000, γίνεται μετακλητός υπάλληλος - συνεργάτης στο γραφείο του Υφυπουργού ΠΕΧΩΔΕ. Τον Οκτώβριο του 2005, τοποθετείται προϊστάμενος της Διεύθυνσης Αισθητικών Δασών, Δρυμών και Θήρας. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι το Σεπτέμβριο του 2007, όταν υπέστη εμφραγματικό επεισόδιο. Από αυτήν την περιπέτεια της υγείας του ανέκαμψε σχετικά εύκολα, όμως λίγο καιρό αργότερα και ενώ ήταν ακόμα σε αναρρωτική άδεια, δέχθηκε ένα σοβαρότερο και πιο ύπουλο χτύπημα από ένα πολύ σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα (σύνδρομο Guillain Barré). 

Μαχητής σε όλα του ο Γιώργος, πάλεψε για δύο μήνες. Τελικά έσβησε στις 25 Ιανουαρίου 2008, νικημένος από το νόσημα αυτό κι από τις αλλεπάλληλες σοβαρές δευτερογενείς λοιμώξεις.

Δυστυχώς, οι πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού, (ιδίως αυτές στην αγαπημένη του Πάρνηθα και στα δάση της ιδιαίτερης πατρίδας του στην

κοιλάδα της Μόρνας, στα Πιέρια) γέμισαν με θλίψη τους τελευταίους μήνες της ζωής του.  Ίσως μάλιστα και να συνετέλεσαν στο να κλονισθεί έτσι ξαφνικά η υγεία του. 

Ο Γιώργος Ντούρος ήταν μέλος της Εταιρίας μας. Οι πρόσφατες ξεναγήσεις του στις εκδρομές της Εταιρίας στη Δυτική Αττική ήταν ένα μικρό μόνον δείγμα της θαυμαστής ικανότητάς του να ερμηνεύει το τοπίο και να γοητεύει με τις πολλές περιβαλλοντικές και ιστορικές γνώσεις του. Αρθρογραφούσε από παλιά, συχνά με ψευδώνυμο, σε έντυπα του οικολογικού χώρου, στη «Νέα Οικολογία», πιο πρόσφατα στην «Οικοτοπία», καθώς επίσης και στο περιοδικό μας «Η Φύση» (αξεπέραστο στο είδος του παραμένει μέχρι σήμερα το άρθρο του «Δρόμοι Παλιοί», για τους ορεινούς και δασικούς δρόμους, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 89 του περιοδικού μας). 

Κατά τη θητεία του στη Διεύθυνση Αισθητικών Δασών, Δρυμών και Θήρας, αλλά και από τις άλλες θέσεις που κατείχε παλαιότερα στο Υπουργείο Γεωργίας, συνέβαλλε σημαντικά στην προστασία της φύσης, αποτρέποντας με τις αρνητικές γνωμοδοτήσεις του καταστροφικές επεμβάσεις (λατομεία, νέα χιονοδρομικά κέντρα, δόμηση, καταστρεπτική οδοποιία κ.α.) σε πολλές προστατευόμενες περιοχές (Ροδόπη, Πιέρια, Πίνδος, Καλλίδρομο, Βαρδούσια, Ζάρακας κ.α.). Ήταν πάντα αρωγός σε κάθε προσπάθεια διαφύλαξης του φυσικού περιβάλλοντος και ανταποκρινόταν σε όλες τις προσκλήσεις για συνεργασία, προσφέροντας τις γνώσεις του και την υποστήριξή του. 

Η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης πενθεί την απώλεια του Δασάρχη, του Δάσκαλου, του φίλου και του αληθινού φυσιολάτρη, Γιώργου Ντούρου. Εκφράζουμε όλοι μας τα ειλικρινή συλλυπητήριά μας προς τη σύζυγο και τα παιδιά του. 

Μαρτίνος Γκαίτλιχ