Φύση υπό προθεσμία

Απώλειες δάσους στην Ελλάδα (Global Forest Watch 2015)

Διαβάζω στην Εφημερίδα των Συντακτών το Σάββατο 31/10/2015 στο άρθρο του Γ. Φ. Ιωαννίδη, δικηγόρου και  τ. γ.γ. Υπουργείου Εσωτερικών πως 

"Με το νομοσχέδιο για τα «προαπαιτούμενα», που συζητείται με διαδικασίες-εξπρές, επιχειρείται, κατά προφανή παράβαση του Συντάγματος, η δραματική υποβάθμιση της προστασίας των δασών.

Συγκεκριμένα με το άρθρο 32 παρ. 1 αυτού καταργείται πλέον η υποχρέωση αναδάσωσης των δασών και δασικών εκτάσεων που έχουν με οποιονδήποτε τρόπο αποψιλωθεί, εκχερσωθεί ή καταπατηθεί και η αναδάσωση θα επιβάλλεται πλέον μόνο για τις καμένες από πυρκαγιά εκτάσεις....."

Eπίσης στο Πρώτο Ψέμα, ο selfie ποταμίσιος Γ. Αμυράς, προτρέπει "βγάλτε μία selfie με τα δάση για να τα θυμάστε", πάλι με το ίδιο αιτιολογικό. Στο newsbomb, γράφει αντίθετα πως ήδη από την προηγούμενη μέρα (30/10) ο Π. Σκουρλέτης είχε πάρει πίσω την ύποπτη διάταξη (την ξεκάθαρα εκ προθέσεως ανόσιας και εγκληματικής προστεθείσα διάταξη στα "προαπαιτούμενα").΄

Αναζητώντας σήμερα στη διαβούλευση εκείνη, τις επίμαχες διατάξεις, δεν έχει απομείνει ίχνος της.

Γνωρίζοντας από πείρα πως στην Ελλάδα, το φυσικό περιβάλλον και η προστασία του δεν αποτελούσε ποτέ προτεραιότητα μας, ούτε δική μας ούτε βέβαια καμίας από τις κατ' εικόνα και ομοίωση μας, εκλεγμένες κυβερνήσεις μας, έχω την έντονη αίσθηση πως η ρύθμιση θα επανέλθει με άλλο τρόπο και από άλλο δρόμο. Δεν μπόρεσε να μπει μέσα στο άρμα των προαπαιτούμενων του Οκτωβρίου, θα μπει στο επόμενο μπουκέτο με προαπαιτούμενα ή με υπό ψήφιση "αναπτυξιακή" νομοθεσία. Πάντα αυτό το Κράτος, ομοζυγωτός δίδυμος της Βίας κατά τον Αισχύλο, ήταν συνεργός, αρωγός και υπηρέτης αυτών που "μπορούσαν", αυτών που ονομάζονται "επενδυτές" αυτών που ορέγονται τη μετατροπή του δημοσίου αγαθού, του κοινού πλούτου σε δικό τους κέρδος.

Ο δρόμος ούτως ή άλλως έχει ανοίξει με τους νόμους του 2014. Τον 4258 (για τα υδατορέματα που στο τελευταίο άρθρο του έχει και τη νομιμόποίηση "οικισμού" αυθαιρέτων στη Νέα Ζωή) και τον 4280 (τον δασικό) αλλά και τους προηγούμενους τους αποκαλούμενους και "αναπτυξιακούς" που κατάργησαν την ισχυρότερη, έστω και διαρκώς βαλλόμενη νομοθεσία προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος και ειδικά του δάσους (998/79). Για να μη θυμηθούμε και τους 3889/2010, τον 3937/2011 και άλλα νομικά κοσμήματα.

Οι πιέσεις ήταν τόσο ισχυρές που με το άρθρο 32 του ν/σ που απέσυρε ο Π. Σκουρλέτης, τροποποιούνταν ακόμα και άρθρα του δασοκτόνου 4280/14. Η κατακραυγή ήταν τέτοια που αφύπνισε ακόμα και το νεκρωμένο από τον Ιούλιο (ίσως και νωρίτερα) αριστερό φιλότιμο της κυβέρνησης. Πλήθος διακατοχών στην Αττική, σε εκτάσεις που χυδαία αποκαλούνται "φιλέτα", τόσο ως προς την ιδιοκτησία αλλά και ως προς τη χρήση, θα έβρισκαν το δρόμο προς την πολεοδόμηση και τον προσπορισμό υψηλότατων κερδών, τόσο από επιτήδειους ιδιώτες όσο και από ομάδες - αγέλες αρπακτικών (συνεταιρισμοί, εκκλησία κλπ). Αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας ή ακόμα και του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου θα χτυπούσαν σε μία αλλαγή νομοθεσίας που περιμένουν όλα αυτά τα τσακάλια, τα αρπακτικά της γης, της φύσης και τελικά και του μέλλοντος του τόπου και των ανθρώπων. Εδώ μάλιστα, ο δίδυμος της Βίας, το Κράτος τηρεί μία ανόσια στάση μη υλοποιώντας αποφάσεις αναδάσωσης και αποκατάστασης κατεστραμμένων δασών και δασικών εκτάσεων. Το παράδειγμα του ανατολικού Πεντελικού είναι χαρακτηριστική περίπτωση. Σε αδελφική πλην όμως σιωπηρή, ομόνοια με τα αρπακτικά της γης, δεν εφαρμόζει τον ισχύοντα νόμο για τις αναγκαστικές μετά από καταστροφή αναδασώσεις, ακόμα και όταν τα ανώτατα δικαστήρια το έχουν ξεκαθαρίσει απορρίπτοντας αιτήσεις ιδιωτών και οικοδομικών συνεταιρισμών για την άρση των αποφάσεων περί αναδάσωσης των δημοσίων δασικών εκτάσεων που οι αιτούντες προσπαθούν να βάλουν στο χέρι.

Η βέβαιη επιστροφή. Η προσπάθεια δεν τελειώνει ποτέ

Θα επιστρέψει το άρθρο 32 ή τουλάχιστον το πνεύμα του σε άλλο πακέτο. Θα επιστρέψει με άλλη μορφή. Ως προαπαιτούμενο, ως αναπτυξιακός νόμος, ως τροπολογία, ως κάτι. Βρισκόμαστε στην οδό της αποψίλωσης των περιττών δασών, ειδικά εκείνων της Αττικής αφού η γη επί της οποίας φύονται, αποτιμάται πολύ ψηλά στα χρηματιστήρια. Αποτιμάται πολύ ψηλότερα από το δάσος, από τη φύση από τη ζωή και το μέλλον των ανθρώπων που άλλωστε είναι επίσης περιττοί κόκκοι σκόνης πάνω στη χρυσή οικοπεδική γη που καλύπτεται από άχρηστη βλάστηση και ακόμα πιο ενοχλητική πανίδα. 

Ζούμε σε μία χώρα υπό προθεσμία. Το μέλλον έχει γκρίζο. Πολύ γκρίζο.