Το παιγνίδι της καταπάτησης: παρατήρηση για τον τρόπο ύπαρξης του νόμου στην Ελλάδα

Τα τελευταία επεισόδια του νεοελληνικού σήριαλ "Οι Αυθαίρετοι" (ποιος θυμάται άραγε τον έξοχο ΜήτSOS στο ρόλο του αεριτζή και γραφικού δικηγόρου) γυρίζεται στη γειτονιά μας. Στον δήμο μας για την ακρίβεια. Με πρωταγωνιστές λαμπρούς αστέρες της πολιτικής ζωής. Βουλευτές, αντιπεριφερειάρχες, δημάρχους, που πάνε και στη στενή για να διατρανώσουν τη φιλολαϊκή τους πρόθεση.

Λαμπροί αστέρες παρελαύνουν από την καθημερινότητα μας με φόντο χωματουργικά μηχανήματα μικρής έως μέσης ισχύος. Ένα φόντο κίτρινο που έρχεται σαν φυσική διαδοχή των σκηνικών που κάποτε τα κατέκλυζε μόνο το ενοχλητικό πράσινο. Είναι φρέσκα τα παραδείγματα προάσπισης της κλεμμένης από το δημόσιο μέλλον προοπτικής. Για να μη μακρυγορώ, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει εδώ, εδώ, εδώ και εδώ. Το ζήτημα των αυθαιρέτων, πέρα από το ότι έγινε αντικείμενο αξιοποίησης προς τον προσπορισμό φόρων παντός τύπου (ΕΝΦΙΑ, ΤΑΠ, Ειδικό Πρόστιμο Διατήρησης) έγινε και πεδίο ανάδειξης "φιλολαϊκών αρχόντων" και "φίλων του αναξιοπαθούντος  ιδιοκτήτη τριώροφου αυθαιρέτου" Τα παραδείγματα άφθονα και σε κάθε επίπεδο αυτοδιοίκησης ή ακόμα και σε επίπεδο νομοθετικής (βουλευτές) ή εκτελεστικής εξουσίας.

Το φαιδρό αλλά και τραγικό φαινόμενο της προάσπισης της παρανομίας από τους θεματοφύλακες της νομιμότητας δεν θα μπορούσε να μην είναι ελληνικό. Όχι γιατί στη χώρα μας είμαστε γαλαντόμοι. Είναι γιατί στη χώρα μας μας ενδιαφέρει μόνο το δικό μας, το εφήμερο παρόν και όχι το τι μέλλον θα επιστρέψουμε στα παιδιά μας (που όπως λέει και ο γνωστός αφορισμός μας το εμπιστεύτηκαν).

Από τον Απρίλιο και τον Μάιο του 2014, στο περιοδικό "Σύγχρονα Θέματα" είχε δημοσιευτεί το άρθρο - σχόλιο του Γ. Φαράκλα, καθηγητή Πολιτικής φιλοσοφίας

στο Τµήµα Πολιτικής Επιστήµης καὶ Ἱστορίας στην Πάντειο. Το άρθρο είχε τον πιο πάνω τίτλο και το αναδημοσιεύω γιατί είναι ένα κείμενο που μπορεί να δώσει λαβές για σκέψεις. Επίσης είναι ένα γραπτό τεκμήριο του γιατί η χώρα μας έφτασε εδώ που έφτασε και γιατί ποτέ κανένας δε θα δώσει μία δεκάρα για τον διπλανό του. Ούτε καν για το ίδιο του το παιδί. Γιατί δεν θα σχηματίσουμε ποτέ λαό παρά μία αγέλη μικρών, πολύ μικρών "εγώ". Γιατί ζούμε το παραμύθι εκούσια. Γιατί φτιάχνουμε το παραμύθι που μας τρέφει και όταν αυτό καεί υπό το φως της πραγματικότητας τότε, αντί να συνειδητοποιήσουμε τι μας συνέβη, αναζητούμε το νέο παραμύθι.

Προσέξτε στο συνημμένο άρθρο την εξής παράγραφο:

Παρίσταται μιὰ άλλου τύπου προσποίηση. Η εξουσία διαφωνεί χωρὶς να το εννοεί. Αντί να προτάξει το σχέδιο πόλεως, περιμένει νὰ νομιμοποιήσει εκ των υστέρων την, ως τότε παράνομη, δόμηση. Στην πρώτη περίπτωση, ὅταν εξετάζαμε το παιγνίδι από την μεριά του ιδιώτη, ἡ προσποίηση γεννούσε μιὰ δύναμη που αρχικά δεν υπήρχε. Σε αυτή την περίπτωση, δηλαδή όταν εξετάζουμε το ίδιο παιγνίδι από την σκοπιά της εξουσίας, ἡ προσποίηση δεν γεννά δύναμη, ενισχύει μια δύναμη που προϋπάρχει. Δεν είναι μπλόφα, είναι παζάρι.

Κλείνω εδώ, με την παράθεση του επίκαιρου σήμερα για την ανατολική Αττική, άρθρου το Γ. Φαράκλα