Ληξιαρχικές πράξεις

(αναδημοσίευση από το Δασαμάρι SOS) 

"Θάπτομεν τον Ιλισσό" : Μεταξάς - Κοτζιάς

Αθήνα 1937, κάλυψη Ιλισσού. 

Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισσού. Στις αρχές του 20ού αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισσού και Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί.

Στη δεκαετία του ’50, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρρόης. Το έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς με τη χαρακτηριστική φράση: «Θάπτομεν τον Ιλισσόν».

2017: Θάπτομεν το Μεγάλο Ρέμα

Ραφήνα 2017. Στη "διαβούλευση" για την οριοθέτηση του Μεγάλου Ρέματος, οι εικονιζόμενοι αιρετοί της Ραφήνας και του Πικερμίου γνωμοδοτούν υπέρ μιας Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για έργα διευθέτησης που καταστρέφουν οριστικά τo Μεγάλο Ρέμα και το οικοσύστημά του.

Ο μη εκλεγμένος Δήμαρχος, ο Αντιδήμαρχος Τ.Υ. και ο Γεν. Γραμματέας

Ευ. Μπουρνούς - Π. Καλφαντής - Β. Πιστικίδης

Σύμβουλοι

Κ. Μώρος - Γ. Βουδούρης - Σ. Αραπκιλής

Χρ. Βλαχάκη

Γ. Κοκκόλης - Μ. Μάρκου Ρούσσου - Ηλ. Μικρόπουλος

Δ. Μισοκοίλης

Χ. Ζαφειρόπουλος - Α. Παλπατζής - Κ. Παπαθανασίου - Κ. Παροικάκης

Μ. Τσαγκαράκης - Γ. Χαχολάκης - Δ. Τσεβά Μήλα

Μ. Τσέρμου

Χ. Τσαλαπατάνης

Οι τοπικοί Πικερμίου

Φ. Αναστασίου - Α. Μπουράνης - Α. Χοβαρδάς

και οι τοπικοί σύμβουλοι Ραφήνας 

(ακόμα δεν υπάρχουν στοιχεία)

Σχόλιο της Καμένης Γης

Περιμέναμε τα χειρότερα από εκείνους που κερδίζουν χρήμα κάθε φορά που συντάσσουν και προωθούν μία απαράδεκτη μελέτη ή εκτελούν ένα καταστροφικό έργο. Δεν περιμέναμε όμως πως θα έχουν τη στήριξη του δήμου, εις βάρος του οποίου εγκληματούν. Ας είναι λοιπόν τα επίχειρα τους ανάλογα της στάσης τους

Αν ο νεκροθάφτης είναι μία μακάβρια μορφή γιατί ενταφιάζει τη Ζωή που "Ήταν", αυτά τα πρόσωπα είναι απεχθέστερα γιατί ενταφίασαν τη Ζωή που "Είναι", τη Ζωή που "Θα Είναι". Το παρόν και το μέλλον της Ζωής του τόπου. Του τόπου τους, όπως σε ένα οξύμωρο σχήμα, διαλαλούν.

Μέχρι η ίδια η Φύση, την οποία νομίζουν πως δάμασαν, να αποφασίσει το τέλος των πράξεων και των έργων τους.