Friday, June 29, 2007

Εδώ ήταν ο παράδεισος κι η κόλαση ΕΔΩ.

Δεν υπάρχουν λόγια. Πιο πνιγηρό συναίσθημα, ακόμα και από τον ίδιο τον πηχτό, μαύρο αέρα που αναπνέαμε, γεννιέται στο νου, από τις μνήμες. Τις μνήμες του "προστατευόμενου" δάσους, του δρυμού, του "πνεύμονα". Το ελπιδοφόρο χθες και το σκοτεινό σήμερα.
Οι φωτογραφίες που μάζεψα πρόχειρα, αδιάψευστοι μάρτυρες της καταστροφής. Στις θέσεις που κάποτε συναντούσαμε τη χαρά, από χθες τις έχει καταλάβει η απελπισία, όπως και τις ψυχές μας.















Η βόρεια Πάρνηθα καταστράφηκε. Καίγεται ακόμα και μαζί της καίγεται το μέλλον των 5.000.000 κατοίκων του λεκανοπεδίου. Γιατί όμως να ανησυχώ και να στεναχωριέμαι για το μέλλον των 5.000.000 κατοίκων; Εμείς δεν είμαστε που ασκήσαμε την πληθυσμιακή πίεση στο βουνό; Εμείς δεν είμαστε που αυξήσαμε τη ζήτηση για οικοπεδική γη; Ορίστε το βουνό κάηκε. Η γη είναι ελεύθερη να την κάνουμε ότι΄θέλουμε.

Μη βιαστεί κανείς να πει πως "οι καμένες εκτάσεις είναι προστατευόμενες" και πως "ο νόμος τις κηρύσσει αυτόματα αναδασωτέες" γιατί θα του θυμήσω πως τοίδιο προστατευόμενες ήταν και οι καμένες εκτάσεις της Πεντέλης (Βουτζάς, Άγιος Σπυρίδωνας (;), Διώνη, Νταού, Νέα Πεντέλη. Όποιος επιμένει στη δύναμη του νόμου, ας επισκεφθεί τις περιοχές αυτές, για να δει ιδίοις όμμασι και το μέλλον της Πάρνηθας.
Γράφω και στο νου μου γυρνάνε οι χθεσινοβραδυνές εικόνες. Οι φλόγες που έκαναν τη νύχτα μέρα ενώ παράλληλα καίγανε το δέρμα και την ψυχή κάθε εμβρόντητου μάρτυρα, που όσες φορές και αν ήταν μάρτυρας σε δασική πυρκαγιά, η χθεσινή νύχτα θα του μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό.

Οι στάχτες, στάχτες των δέντρων και του μέλλοντος μας, κάλυψαν τον ουρανό, τα κεφάλια μας, τα μάτια μας. Ανακατεύτηκαν με τα δάκρυα μας που δεν ξέραμε αν προέρχονταν από τον καπνό ή από τον πόνο μας γι'αυτό που χανότανε.

Ακόμα καίει η φωτιά. Καίει σε όλες τις μορφές της. Καίει στο έδαφος, καίει στα δέντρα καίει και στον αέρα. Απόψε το βράδυ κανείς δεν ξέρει ποιο μέρος του βουνού θα εμφανίσει εκείνη την ανατριχιαστική κόκκινη όψη, σημάδι πυρκαγιάς εδάφους, έτοιμης να ξεπηδήσει και να αναζωπυρώσει την καταστροφή.
Δεν μπορώ να συνεχίσω να γράφω. Όλα όσα έγιναν χθες το βράδυ είναι ακόμα έντονα στη μνήμη μου. Παράλληλα σκέφτομαι τα όσα διαδραματίζονται σε άλλα 12 μέτωπα ανά την Ελλάδα, τη χώρα που θεωρεί πολιτισμό, ότι πιο φθηνό και καταστρέφει (με την ανοχή ή την άμεση ενοχή της) ότι πιο πολύτιμο διαθέτει.
Κάποτε (όταν ήμουν φοιτητής) μου φαινόταν γραφικό το τετράστιχο με το οποίο ξεκινούσε ο καθηγητής Καϊλίδης το βιβλίο του, τώρα μου φαίνεται τόσο, μα τόσο πικρά επίκαιρο:
"το δάσος που λαχτάραγες, για να το περάσεις
τώρα να το ξεχάσεις, διαβάτη αποσπερνέ
γενήκαν νεκροκρέββατα, τα δέντρα του πια τώρα
και θα τα βρεις στη χώρα, διαβάτη αποσπερνέ..."


2 comments:

SPY said...

Πέρα των πολιτικών ευθυνών, της πολιτικής ανευθυνότητας, το τι θα συμβεί με τις καμένες εκτάσεις κλπ.. ας κοιτάξουμε καλά αυτό το μαύρο τοπίο. Σπαραγμός καρδιάς!
Το μαύρο αυτό τοπίο δυστυχώς είναι ο καθρέφτης μας που δείχνει τη μαυρίλα της ελληνικής κοινωνίας.




ΥΓ
Ευχαριστούμε για τις επισκέψεις. Αξιοπρεπείς φωνές λογικής σαν τη δική σου είναι πάντα ευπρόσδεκτες στον ιστοχώρο μας.

Νικος Σιμος said...

Εδώ είμαστε και θα τα δούμε όλα να παίρνουν το δρόμο που τόσα χρόνια παίρνουν. Δάσος...Φωτιά...Ελιές...Αμπέλια....Οικοδομικοί συνεταιρισμοί...Αποχαρακτηρισμοί....Βίλες.

Κατά τα άλλα, οι Καρατζαφέρηδες είναι η φωνή της λογικής για αυτούς που ούτε βλέπουν ούτε ακούνε. Κουράγιο, θέλει γερό στομάχι το να αντιπαλεύεις το παράλογο (όπως είπα και στον Ροϊδη)