Silent Scream*

Οι φίλοι είναι πηγή έμπνευσης. Ακόμα και οι φίλοι που συναντάμε πια στο fb

Silent Scream Foto από τον Ntavelis Oresivios  

Στην Καμένη Γη, η πλειονότητα των αναρτήσεων έχει περιβαλλοντικό αντικείμενο, κίνητρο και πνεύμα. Η αποψινή ανάρτηση δεν είναι σχετική. Μάλιστα δεν θα υπήρχε η αποψινή ανάρτηση αν δεν έπεφτα πάνω σε μία ανάρτηση του φίλου (όχι μόνο στο facebook) Νταβέλη Ορεσίβιου. Στον Νταβέλη Ορεσίβιο που του αφιερώνω την αποψινή ανάρτηση, έτσι σαν αντάλλαγμα για την έμπνευση που μου πρόσφερε και που χρειαζόμουν για να ξεκινήσω να γράφω σαν μία προσπάθεια ψυχοθεραπείας, όντας υπερβολικά φορτισμένος με άλλα, επαγγελματικά θέματα.

Οι δυσκολίες που περνάει η χώρα και κυρίως η πλειονότητα των κατοίκων της, οι οποίοι στενάζουμε από την πρωτόγνωρη βαρβαρότητα, που βιώνουμε από τις κυβερνήσεις των τελευταίων 7-8 ετών (οι πιο παλιοί είχαν μεταποιήσει τη βαρβαρότητα σε ευδαιμονία για ηλίθιους) μας έχουν καταστήσει ανίκανους προς οτιδήποτε θα μας έσωζε από τον χειρότερο εαυτό μας. Τον εαυτό μας που  τον βλέπουμε να μας κυβερνά, τον εαυτό μας που πάει και ψηφίζει, τον εαυτό μας  που δέχεται αδιαμαρτύρητα τα χειρότερα και μάλιστα αυτοενοχοποιούμενος.

Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά μα όχι εμπεδωμένα. Όχι συνειδητοποιημένα. Τα επαναλαμβάνουμε ως πληροφορία που δεν έγινε ποτέ κτήμα μας. Δεν έγινε ποτέ γνώση μας. Γι' αυτό είμαστε και εδώ που είμαστε (κατά το πιο διαδεδομένο κλισέ στην Ελλάδα του 2017)

Σχολίαζα σε φίλους και στο χωνί της εποχής, το fb, πριν από καιρό πως ο ΣΥΡΙΖΑ  έχει αποτύχει σε όλα ή σχεδόν σε όλα. Φαίνεται πως τα επίχειρα των αποτυχημένων στον τόπο αυτό, είναι η κατάταξη τους στις "υψηλές θέσεις" των δημοσκοπήσεων και ο χαρακτηρισμός τους ως κόμματα εξουσίας. Γιατί, τι άλλο γίνεται τόσα χρόνια με τους αποτυχημένους κάθε λογής; Η μοίρα τους είναι να κυβερνήσουν την έρημη χώρα, τους απελπισμένους (αλλά όχι αναξιοπαθούντες) κατοίκους της.

Σήμερα άκουγα μεταξύ σκέψεων και οδήγησης, σε ραδιοφωμικό σταθμό την μακάβρια απαρίθμηση των όσων φρικτών έχει διαπράξει ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πραγματικότητα, που γελοίες προφάσεις τύπου "κατανέμουμε δικαιότερα τα βάρη" απλά καθιστούν το κυβερνητικό κόμμα και τους εκπροσώπους του περισσότερο φαιδρούς και αναξιόπιστους. Ίσως για να υπάρχει μία ισορροπία με τους φαιδρούς της απέναντι όχθης που μέσα στην αηδιαστική τους σιελόρροια,  ακονίζουν νύχια και δόντια για την πίτα που -νομίζουν πως- πλησιάζει.

Αλλά και γιατί να μην το νομίζουν;

Ποιος θα λησμονήσει την βαριά φορολογία δια χειρός Τσίπρα (του κατάκοπου των 17 ωρών), ποιος θα ξεχάσει την επίθεση στο δικαίωμα την απεργίας, ποιος θα ξεχάσει τις κατασχέσεις κατοικιών, λογαριασμών, ακινήτων και κινητών μέχρι εσωρούχου; 

Ποιος θα τολμήσει να μιλήσει για ριζοσπαστική αριστερά (με άλφα μικρό όπως το  μίκρυναν οι μικροί που το ατίμασαν), ποιος θα τολμήσει να ξαναμιλήσει για ελπίδα χωρίς να γελάσει πικρά; 

Ποιος αλήθεια θα δηλώνει χωρίς να ντρέπεται, πως στα χρόνια αυτά οι φτωχοί σταμάτησαν να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι;

Ποιος αλήθεια θα μπορεί να ισχυριστεί πως στα χρόνια αυτά προστατεύτηκε η εργασία ως αρετή της αριστεράς και δεν έγινε ορεκτικό στις μασέλες τραπεζιτών και ολιγαρχών;

Ποιος αλήθεια θα μπορεί να iσχυριστεί πως επιτέλους η αριστερά της οικολογίας προστάτευσε το περιβάλλον απέναντι σε όσους το επιβουλεύονται για να κερδίσουν;

Δεν μπορεί να είναι τόσο χάλια όλα. Τόση βαρβαρότητα μαζεμένη μόνο σε εφιάλτες υπάρχει. Σε όνειρα άσχημα, βίαια και αποτρόπαια. 

Ας ήταν να ξυπνήσουμε αύριο και να μην υπάρχουν Τσίπρας, Δραγασάκης  και οι αυλικοί τους. Να μην υπάρχουν Κούληδες με τη φρικτή συνοδεία τους από Αδώνιδες, Βορίδηδες και άλλα φαντάσματα ενός μαύρου παρελθόντος.

Τελικά, πόσα πρέπει να υποστούμε για να ξεπλύνουμε την αμαρτία του ότι πέφτουμε πάντα εύκολα θύματα λαοπλάνων και των υποτακτικών τους;

Θα πάψει ποτέ να είναι βουβή αυτή η κραυγή; (Silent Scream)
________________________________
*Ntavelis Oresivios post