Τα τελευταία χρόνια, από το 1999 και μετά, η εντατικοποίηση έτι περαιτέρω της αστικοποίησης στην Αττική, έχει οδηγήσει σε καταστάσεις οι οποίες ξεφεύγουν από κάθε λογική ερμηνεία. Με τον όρο "λογική ερμηνεία" εννοώ την ενδεχόμενη ερμηνεία αποφάσεων και έργων της αυτοδιοίκησης ειδικότερα, οι οποίες να τεκμηριώνονται από την προφανή επιδίωξη του κοινού καλού, την αναβάθμιση του τόπου και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στο "φαιό Αττικό νταμάρι", κατά τον τετριμμένο αλλά αγαπημένο, λόγω του ποιητή που τον συνέθεσε, χαρακτηρισμό του τόπου.
Είναι γεγονός πως η Αττική έπασχε από υποδομές, όχι γιατί δεν υπήρχε πρόθεση να κατασκευαστούν, αλλά γιατί η ελληνική ιδιαιτερότητα του να οικοδομείται πρώτα (αυθαίρετα) μία περιοχή και μετά να ακολουθούν οι υποδομές της, δεν επέτρεπε την ορθή χωροθέτηση και ανάπτυξη υποδομών.
Η πολιτική του "κλείνω το μάτι στον αυθαίρετο" για να "του τα πάρω" με τα πρόστιμα και στο τέλος να τον νομιμοποιήσω εις βάρος του περιβάλλοντος, αποτέλεσε τον χρυσό κανόνα της περιοχής με τον οποίο πλούτισαν εργολάβοι, μηχανικοί, υπηρεσίες, "ανεκτικοί" υπάλληλοι, δήμοι, κοινότητες, μαντράδες και πλείστοι όσοι "ων ουκ έστιν αριθμός". Στο τέλος ερχόταν η "νομιμοποίηση" και την πλήρωνε η φύση του καημένου πια, τόπου.
Υπάρχουν περιπτώσεις παραχωρήσεων γαιών από το ελληνικό κράτος (από τις παραχωρήσεις προς τους πρόσφυγες του 1922 έως τις παραχωρήσεις προς τους παλιννοστούντες της δεκαετίας 1990-2000. Οι παραχωρήσει αυτές γρήγορα επεκτάθηκαν σε αρκετές περιπτώσεις. Οι πιο τρανές από αυτές είναι οι περιπτώσεις που τα παραχωρούμενα τμήματα επεκτάθηκαν προς τις συνταγματικά ορισμένες σήμερα, ως δημόσιες γαίες, δηλαδή τα ρέματα, τα ποτάμια, τις λίμνες, τις παραλίες κλπ. Θυμηθείτε την παράγραφο αυτή όταν ακούσετε πρώην δήμαρχο Ραφήνας στο βίντεο πιο πάνω, να μιλάει για παραχωρήσεις νόμιμες -από το 1934- δίπλα στο Μεγάλο Ρέμα, το οποίο βέβαια δεν ήταν οριοθετημένο τότε (αλλά ούτε και σήμερα). Εξακολουθούν όμως οι "επεκταθέντες και μη" παραχωρησιούχοι να κατέχουν γη που το Σύνταγμα θεωρεί δημόσια.
Επανερχόμαστε στο θέμα μας. Η έντονη λοιπόν πίεση της αστικοποίησης οδηγεί το δίχως άλλο στην αστικοποίηση του συνόλου σχεδόν του νομού Αττικής και όχι μόνο του μέχρι σήμερα υφιστάμενου πολεοδομικού συγκροτήματος πρωτευούσης 'η αλλιώς Αθήνας - Πειραιά - Προαστίων. Μεγάλωσαν τόσο πολύ οι πόλεις και οι "οικισμοί" που είναι έτοιμοι να μην αφήσουν ούτε τετραγωνικό μέτρο αδόμητο στον νομό Αττικής. Αυτή τη φορά όμως με πρότερη και υπερδιαστασιολογημένη επέκταση υποδομών. Πρόκειται για την ανάπτυξη που έχουν υποσχεθεί και που είναι η ίδια που οδηγούσε πάντα την παραγωγική μηχανή του τόπου. Αυτή ήταν και είναι (και δείχνει πως θα είναι και στο μέλλον) η οικοδομή. Τα όσα λέγονται για τον τουρισμό, είναι απλά ευφημισμοί και διαφημιστικά κολπάκια για να προβάλλουν οι υπουργοί τουρισμού το λαμπερό τους χαμόγελο..
Οικοδομικός οργασμός έρχεται εκ νέου στην τελευταία (;) αυτή φάση της Αττικής Μεταμόρφωσης. Με έργα οδοποιίας, συνοδά κατ' όνομα "αντπλημμυρικά", αλλαγές (επικαιροποιήσεις τις λένε) του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου της Αθήνας, επέκταση του νέου ΓΠΣ στα πέριξ, νέο ρυθμιστικό που να χωροθετεί τις νέες δραστηριότητες εκεί που βολεύει τους επενδυτές, παραχωρήσεις οικοδομικών συγκροτημάτων στο κέντρο και άλλα πολλά. Όλα προσανατολισμένα στον στόχο της συνολικής οικοδόμησης με την παράλληλη παροχή κάθε διευκόλυνσης προς τους "επενδυτές" και ταυτόχρονης αποστέρησης κάθε υπολείμματος φύσης, φυσικού περιβάλλοντος από τη μεγάλη μάζα που αποκαλείται κατ' ευφημισμό "λαός" εις μνήμην αυτού που θα έπρεπε να είναι, αλλά δεν είναι πια.
Μερικά τρανταχτά παραδείγματα είναι η γέννηση της "Αττικής -Αθηναϊκής- Ριβιέρας", η ανάπλαση του ιστορικού κέντρου (μήτρα προστιθέμενης αξίας), η εγκεκριμένη (σχεδιαζόμενη την αποκαλούν αλλά είναι ήδη εγκεκριμένη) "επένδυση" του Ελληνικού, οι τεραστίου μεγέθους εγκαταστάσεις υποδομών στην ανατολική Αττική (ΧΥΤΑ Γραμματικού και ΚΕΛ Βορείων Μεσογείων μαζί με τα μικρότερα περιφερειακά), η επέκταση ΜΕΤΡΟ και προαστιακού και τώρα ξεκίνησε και η διαδικασία για τη δυτική Αττική.
Μερικά τρανταχτά παραδείγματα είναι η γέννηση της "Αττικής -Αθηναϊκής- Ριβιέρας", η ανάπλαση του ιστορικού κέντρου (μήτρα προστιθέμενης αξίας), η εγκεκριμένη (σχεδιαζόμενη την αποκαλούν αλλά είναι ήδη εγκεκριμένη) "επένδυση" του Ελληνικού, οι τεραστίου μεγέθους εγκαταστάσεις υποδομών στην ανατολική Αττική (ΧΥΤΑ Γραμματικού και ΚΕΛ Βορείων Μεσογείων μαζί με τα μικρότερα περιφερειακά), η επέκταση ΜΕΤΡΟ και προαστιακού και τώρα ξεκίνησε και η διαδικασία για τη δυτική Αττική.
Για όλα τα παραπάνω θα απαιτηθούν χωματερές, χώροι απόθεσης και διάστρωσης προϊόντων εκσκαφών, δανειοθάλαμοι, φυσικοί οχετοί ομβρίων και υγρών αποβλήτων (οι τεχνητοί κοστίζουν), όλα σε μικρή απόσταση από τις θέσεις των έργων για να εξυπηρετούν την οικονομία των έργων. Κάποια που υπήρχαν (εξοφλημένα λατομεία πχ Γλυκών Νερών, Τουρκοβούνια κ.α.) πληρώθηκαν με τα προϊόντα εκσκαφών της Αττικής Οδού τότε, αποκαθιστώντας μάλιστα και την χαμένη από καιρό φυσιογραφία των περιοχών αυτών. Τώρα όμως, που έρχονται αυτά τα έργα τι θα γίνει;
Οι προτεινόμενες και σχεδιαζόμενες λύσεις είπαμε, δεν πρέπει να αποκλίνουν από τα όσα θέτει ως προαπαιτούμενα η οικονομία των έργων. Έτσι, για το Ελληνικό και τη "Ριβιέρα" θα βρεθούν δανειοθάλαμοι (δυσκολότερα) - αποθεσιοθέλαμοι (ευκολότερα) στον πολλάκις βιασμένο Υμηττό, για την επέκταση ΜΕΤΡΟ και προαστιακού να είναι καλά η Πεντέλη και το Γραμματικό, για τη δυτική Αττική τα προϊόντα εκσκαφών δείχνουν κατάλληλα για την κάλυψη και αποκατάσταση της Φυλής. Τα υγρά απόβλητα θα καταλήξουν στα διευθετημένα και μετασχηματισμένα σε αγωγούς ομβρίων με αυξημένη φέρουσα ικανότητα, επιλογή που είναι οικονομικότατη αφού για την αποστράγγιση των άπειρων δομημένων επιφανειών που θα προκύψουν θα χρειαστούν αποδέκτες των συλλεκτήρων ομβρίων, εξαρχής σχεδιασμένοι ως "ευρύχωροι".
Οι δρόμοι θα πρέπει να είναι ικανοί να δεχτούν την κίνηση χιλιάδων δρομολογίων φορτηγών, μπαζάδικων. Με τη σημερινή κατάσταση προβλέπεται επανάληψη αλλά σε άλλη κλίμακα του κυκλοφοριακού εφιάλτη του 2004 στην Αθήνα αλλά και στην Αττική γενικότερα.
Όλα όσα περιγράφονται εδώ είναι η πραγματικότητα. Η σκληρή πραγματικότητα του σήμερα, που θα εξαφανίσει ότι απέμεινε στην Αττική από φυσικό περιβάλλον. Η Αττική είναι πια νεκρή. Αυτό που αναμένεται είναι η έκδοση της ληξιαρχικής πράξης του θανάτου της. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ψάχνουν να βρουν πότε ξεκίνησε η καταστροφή, πότε μεγεθύνθηκε, πότε ολοκληρώθηκε. Ποιοι ήταν υπεύθυνοι. Γιατί δεν εξέτασαν άλλες λύσεις. Και άλλα πολλά, που είναι τελικά μόνο για τους ιστορικούς αφού ποτέ δεν παραδειγματιστήκαμε από την ιστορία και την εμπειρία των παθόντων λαών και τόπων.
Να γιατί η υπόθεση που με τόση θέρμη υποστηρίζουν τα μειράκια της κάθε αμείλικτης εξουσίας και που παραδειγματικά συμπυκνώνεται στην υπόθεση της εξαφάνισης του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και την αντικατάσταση του από έναν αγωγό ομβρίων τε και ακαθάρτων είναι μία τελειωμένη υπόθεση.
Να γιατί δεν μπορεί να "κάτσουν σε ένα τραπέζι και να τα βρούνε οι αντιμαχόμενες πλευρές" όπως αφελώς (ή ιδιαιτέρως πονηρά) καταλήγει ο αφηγητής του παραπάνω βίντεο. Είναι σαν να κάθεται σε ένα τραπέζι ο λύκος και το αρνί, για να διαπραγματευτούν τον τρόπο που θα φάει ο πρώτος το δεύτερο.
Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος που γνωρίζει τι σημαίνει οικοσύστημα να δεχτεί τη "μερική καταστροφή" του, όπως και κανείς δεν θα θεωρούσε λογική τη δικαιολογία της "ολίγον έγκυος" ανήλικης κόρης του.
Η ιστορία του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας γεννάει θλίψη και απογοήτευση για τους ανθρώπους εκείνους που δεν βλέπουν (ή δεν θέλουν να δουν γιατί ενδεχομένως κερδίζουν) τη ζημιά που πρόκειται να προκληθεί στον τόπο τους. Ίσως γιατί με το αποκτημένο δια της χρησικτησίας δικαίωμα τους, νιώθουν ιδιοκτήτες του τόπου τους άρα και εξουσιοδοτημένοι από τις επόμενες γενιές να αποφασίζουν την καταστροφή 'η την επιβίωση του.
Οι λύκοι τελικά δεν χορεύουν όπως θα ήθελε ο παραγωγός του παραπάνω βίντεο. Οι λύκοι πεινούν και τρώνε. Οι ανθρώπινοι λύκοι όμως πεινούν περισσότερο, αλλά δεν σταματούν όταν κορεστεί η πείνα τους.
Οι ανθρώπινοι λύκοι είναι αδηφάγα ζώα.
_____________________
Οι λύκοι έχουν μία αξιοπρέπεια όμως. Οι ανθρωπόμορφοι λύκοι και τα ανθρωπόμορφα όρνεα αντίθετα, δεν έχουν κανένα τέτοιο ενδοιασμό. Ψευδολογούν κραυγάζοντας πως "θέλουν την οικολογική αναβάθμιση του τόπου".
Με τσιμέντα, συρματοκιβώτια και κάθε λογής συνδιαλλαγές που εξηγούν ένα μέρος της προσκόλλησης τους στο πρόχειρο και το απαράδεκτο (εάν αυτό είναι που τους φέρνει το όφελος στο πιάτο τους).
Οι προτεινόμενες και σχεδιαζόμενες λύσεις είπαμε, δεν πρέπει να αποκλίνουν από τα όσα θέτει ως προαπαιτούμενα η οικονομία των έργων. Έτσι, για το Ελληνικό και τη "Ριβιέρα" θα βρεθούν δανειοθάλαμοι (δυσκολότερα) - αποθεσιοθέλαμοι (ευκολότερα) στον πολλάκις βιασμένο Υμηττό, για την επέκταση ΜΕΤΡΟ και προαστιακού να είναι καλά η Πεντέλη και το Γραμματικό, για τη δυτική Αττική τα προϊόντα εκσκαφών δείχνουν κατάλληλα για την κάλυψη και αποκατάσταση της Φυλής. Τα υγρά απόβλητα θα καταλήξουν στα διευθετημένα και μετασχηματισμένα σε αγωγούς ομβρίων με αυξημένη φέρουσα ικανότητα, επιλογή που είναι οικονομικότατη αφού για την αποστράγγιση των άπειρων δομημένων επιφανειών που θα προκύψουν θα χρειαστούν αποδέκτες των συλλεκτήρων ομβρίων, εξαρχής σχεδιασμένοι ως "ευρύχωροι".
Οι δρόμοι θα πρέπει να είναι ικανοί να δεχτούν την κίνηση χιλιάδων δρομολογίων φορτηγών, μπαζάδικων. Με τη σημερινή κατάσταση προβλέπεται επανάληψη αλλά σε άλλη κλίμακα του κυκλοφοριακού εφιάλτη του 2004 στην Αθήνα αλλά και στην Αττική γενικότερα.
Όλα όσα περιγράφονται εδώ είναι η πραγματικότητα. Η σκληρή πραγματικότητα του σήμερα, που θα εξαφανίσει ότι απέμεινε στην Αττική από φυσικό περιβάλλον. Η Αττική είναι πια νεκρή. Αυτό που αναμένεται είναι η έκδοση της ληξιαρχικής πράξης του θανάτου της. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ψάχνουν να βρουν πότε ξεκίνησε η καταστροφή, πότε μεγεθύνθηκε, πότε ολοκληρώθηκε. Ποιοι ήταν υπεύθυνοι. Γιατί δεν εξέτασαν άλλες λύσεις. Και άλλα πολλά, που είναι τελικά μόνο για τους ιστορικούς αφού ποτέ δεν παραδειγματιστήκαμε από την ιστορία και την εμπειρία των παθόντων λαών και τόπων.
Να γιατί η υπόθεση που με τόση θέρμη υποστηρίζουν τα μειράκια της κάθε αμείλικτης εξουσίας και που παραδειγματικά συμπυκνώνεται στην υπόθεση της εξαφάνισης του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας και την αντικατάσταση του από έναν αγωγό ομβρίων τε και ακαθάρτων είναι μία τελειωμένη υπόθεση.
Να γιατί δεν μπορεί να "κάτσουν σε ένα τραπέζι και να τα βρούνε οι αντιμαχόμενες πλευρές" όπως αφελώς (ή ιδιαιτέρως πονηρά) καταλήγει ο αφηγητής του παραπάνω βίντεο. Είναι σαν να κάθεται σε ένα τραπέζι ο λύκος και το αρνί, για να διαπραγματευτούν τον τρόπο που θα φάει ο πρώτος το δεύτερο.
Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος που γνωρίζει τι σημαίνει οικοσύστημα να δεχτεί τη "μερική καταστροφή" του, όπως και κανείς δεν θα θεωρούσε λογική τη δικαιολογία της "ολίγον έγκυος" ανήλικης κόρης του.
Η ιστορία του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας γεννάει θλίψη και απογοήτευση για τους ανθρώπους εκείνους που δεν βλέπουν (ή δεν θέλουν να δουν γιατί ενδεχομένως κερδίζουν) τη ζημιά που πρόκειται να προκληθεί στον τόπο τους. Ίσως γιατί με το αποκτημένο δια της χρησικτησίας δικαίωμα τους, νιώθουν ιδιοκτήτες του τόπου τους άρα και εξουσιοδοτημένοι από τις επόμενες γενιές να αποφασίζουν την καταστροφή 'η την επιβίωση του.
Οι λύκοι τελικά δεν χορεύουν όπως θα ήθελε ο παραγωγός του παραπάνω βίντεο. Οι λύκοι πεινούν και τρώνε. Οι ανθρώπινοι λύκοι όμως πεινούν περισσότερο, αλλά δεν σταματούν όταν κορεστεί η πείνα τους.
Οι ανθρώπινοι λύκοι είναι αδηφάγα ζώα.
_____________________
Οι λύκοι έχουν μία αξιοπρέπεια όμως. Οι ανθρωπόμορφοι λύκοι και τα ανθρωπόμορφα όρνεα αντίθετα, δεν έχουν κανένα τέτοιο ενδοιασμό. Ψευδολογούν κραυγάζοντας πως "θέλουν την οικολογική αναβάθμιση του τόπου".
Με τσιμέντα, συρματοκιβώτια και κάθε λογής συνδιαλλαγές που εξηγούν ένα μέρος της προσκόλλησης τους στο πρόχειρο και το απαράδεκτο (εάν αυτό είναι που τους φέρνει το όφελος στο πιάτο τους).
No comments:
Post a Comment